پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_یکی از شبهاتی که در باره عدم ظلم و ستم نسبت به فاطمه (سلام الله علیها) از سوی وهابیت امروز مطرح می‌شود، بحث غیرت عربی است. ایشان معتقدند یکی از خصائص مهم اعراب، مسئله غیرتمندی آنان است. و این مسئله زبان زد است که اعراب نسبت و نوامیس و جنس زن که از قوای بدنی کمتری نسبت به مرد برخوردار است، تعصب ویژه دارند و خود را نسبت به طوایف دیگر، بسیار باغیرت می‌دانند.

بنابراین شبهه خود را اینچنین مطرح می‌کنند که: چگونه می‌شود یگانه دختر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از سوی عده‌ای مورد هتک حرمت قرار گرفته و احیانا دستی بر او بلند شده باشد و در عین حال هیچ‌کس به دفاع از او اقدامی نکرده باشد؟ در نتیجه منکر اصل جسارت نسبت به بی بی دو عالم فاطمه زهرا ( سلام الله علیها) شده‌اند.

برای پرداختن به این موضوع، باید مسئله را به صورت عمقی بررسی کنیم و ادعای ایشان را از ابتدا مورد بررسی قرار دهیم.

مسئله غیرت در مورد نوامیس، تنها مربوط به یک قشر و طایفه خاص نیست که گروه دیگر وجود آن را منحصرا برای خود بدانند. بلکه همه افراد در جوامع مختلف نسبت به خانواده‌های خود از حساسیت برخوردار هستند. البته در بین حتی یک گروه مشخص، ممکن است، شدّت و ضعف‌های واضح و مشخص در این رابطه وجود داشته باشد. بنابراین در هر قشر و گروهی از مردم این مسئله نمایان است و نمی‌توان شدت و یا ضعف آن را منحصر در یک طائفه خاص دانست. البته می‌توان غیرتمندی و یا عدم آن را برای یک گروه اندک و مشخص در یک برهه زمانی معین اثبات کرد که ما در این مقال به قسمی از آن خواهیم پرداخت.

به صورت معین و مشخص بیان می‌کنیم که ما غیرت عربی را به عنوان یک نماد کلی و اصل ثابت و خاص، برای اعراب،مخصوصا در صدر اسلام، قائل نیستیم؛ چرا که اولا جوامع دیگر نیز نسبت به این مسئله غیرت داشته و دارند که تاریخ گواه و شاهد آن است. دوما اینکه تاریخ گذشته و صدر اسلام، نسبت به اعراب جاهلی و حتی بعد از ورود اسلام، خلاف ادعای جامعیت غیرت عربی را بیان می‌کند.

به عنوان مثال، کجا بود غیرت اعرابی که دختران خود را زنده به گور می‌کردند؟ آیا ستم کردن به دختران و اطفال شیرخواره و زنده به گور کردن آنها با غیرتمندی سازگار است؟ آیا آن جایی که خبر تولد دختری را به آنها می‌دادند و چهره‌هایشان مکدر می‌شد، غیرت عربی داشتند؟

شاید اینگونه جواب بدهند که این مسائل مربوط به دوران قبل از اسلام بوده و بعد از آن شرایط عوض شده است. ما در جواب می‌گوییم بر فرض که چنین باشد، این خود جواب نقضی است بر جامعیت غیرت عربی. بنابرین اعراب در برهه‌ای از زمان دارای غیرت نبودند و بعد این خصیصه را پیدا کردند.

اما مشکل مدعیان غیرت عربی اینجاست که حوادث و رخدادهای پس از اسلام هم مواردی را ثبت نموده است که با غیرت عربی منافات دارد.

اگر این افراد نگاهی گذرا به وقایع و حوادث عصر عاشورا داشته باشند، باید دید چه جوابی برای آن همه ظلم و ستمی که نسبت به زنان و دختران بی پناه در آن بیابان گرم و سوزان، شب تاریک و زمین پر از خار و خاشاک دارند. دختران و زنانی که هر کدام مصیبت غم از دست دادن عزیزانشان را بر دوش می‌کشیدند.

شیخ صدوق ( رحمه الله علیه) به نقل از فاطمه دختر امام حسین (علیه السلام) چنین می‌نویسد: «فاطمه دختر امام حسین (علیه السلام) می‌گوید : غارتگران به خیمه ما هجوم آوردند و من دختر خردسالی بودم و خلخال طلا به پایم بود. مردی آن‌ها را می‌ربود و می‌گریست. گفتم ای دشمن خدا چرا گریه می‌کنی؟ گفت: چرا گریه نکنم در حالی که دختر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را غارت می‌کنم. گفتم: پس چرا مرا به حال خود وا نمی‌گذاری؟ گفت: می‌ترسم طلاهایت را دیگری برباید. فرمود: هرچه در خیمه‌های ما بود، غارت کردند تا جایی که حتی چادر از سر ما برگرفتند.»[1] پس کجایند غیرتمندان عرب در این صحنه‌ها؟

بنابراین شبهه‌ای که غیرت عربی را مانع ظلم و ستم به فاطمه زهرا (سلام الله علیها) می‌داند، باید جواب قانع کننده‌ای نسبت به بی غیرتی هایی که منجر به حوادث مذکور گردیده را بیان کند؟ یا باید قائل شوند که مثلا قاتلین، ظالمین و غارتگرانی که در بالا به آنها اشاره شد، از اعراب نبودند و یا اینکه حادثه در محلی اتفاق افتاده که خالی از وجود اعراب بوده است!

منبع:
[1]. الامالی, ص 229, محمد بن علی بن الحسین الصدوق