و از حضرت رضا(علیه السلام) روایت شده است که فرمود: «لا یَقُولُ اَحَدٌ بالتَّصَوّفِ إلاّ الخُدعَةُ اَو ضَلالَةٌ اَو جَهالَةٌ; یعنى صوفیگرى از روى حقّه یا گمراهى یا نادانى است».(1)
جوان محصّل: شاید براى همین است که حافظ گفته:
                                                       صوفى نهاد دام و سر حقّه باز کرد
                                                                                                          بنیاد مکر با فلک حقّه باز کرد
  آقاى فاضل: روزى امام هادى(علیه السلام) با جمعى از یاران خود در مسجد پیامبر(صلى الله علیه وآله) نشسته بود، جمعى از صوفیان داخل شدند و گوشه اى نشستند و به ذکر پرداختند. حضرت فرمود: «به این خدعه گران اعتنا نکنید، اینها هم پیاله هاى شیطان و ویران کنندگان دین اند، براى آسایش تن زهد مى فروشند و براى فریب مردم، جامه عبودیّت مى پوشند، هر که به زیارتشان برود چنان است که به زیارت شیطان رفته و هر که به یکى از آنها کمک کند چنان است که به معاویه و یزید کمک کرده باشد». یکى از یاران عرض کرد: اگرچه آن صوفى معترف به حقّ شما باشد؟ حضرت نگاه تندى به او کرد و فرمود: «این سخن را واگذار، هر که حقوق ما را شناخت دیگر به راهى که سبب آزردن ما شود نمى رود، نمى دانى اینها پست ترین صوفیّه اند و صوفیان همگى از مخالفان ما هستند. راه ما و آنها دوتاست، آنان نصارى و مجوس این امّت اند».(2)
علاوه بر روایات گذشته، علما و دانشمندان شیعه نیز در طول تاریخ در تنبیه و تنبه صوفیان کوشش ها کرده اند.
جوان محصّل: پس براى دراویش دیگر چه مى مانَد؟

(1). اثنى عشریه، ص 42 نقل از شیخ مفید.
(2). سفینة البحار، ص 58، اثنى عشریه، ص 38، نقل از حدیقه نقل از شیخ مفید.