ریاضعلى که دیگر جوابى براى این منطق دندانشکن نداشت، رو به آقاى فاضل کرد و گفت: پس آیه (وَاعْبُدْ رَبَّکَ حَتَّى یَأْتِیَکَ الْیَقِینُ)(1) چه مى گوید؟
آقاى فاضل: ائمّه اطهار(علیهم السلام) یقین را به مرگ تفسیر کرده اند، یعنى خدا را پرستش کن تا مرگت فرا رسد و به چگونگى عاقبت و به رستگارى خویش مطمئن شوى. در حقیقت آدمى به سرحدّ مرگ که رسید از سرانجام و خوشبختى یا بدبختى خود آگاه مى شود و شخص باایمان تا آخرین نفس از سوء عاقبت هراسان است(2)و عذاب خدا را پست نخواهد شمرد و در اداى وظایف بندگى خواهد کوشید.
علاّمه مجلسى(3) نقل مى کند که به امام صادق(علیه السلام) گفتند ابوالخطّاب مى گوید شما فرموده اید وقتى حق را شناختى هر چه خواستى بکن! این سخن درست است؟
امام فرمود: «خدا لعنت کند ابوالخطّاب را، سوگند به خدا من هرگز چنین نگفته ام».
بنابراین منطق رهبران طریقت زاییده مشرب صوفیگرى است و به تمام معنى از اسلام بیگانه.
* * *
(1). سوره حجر، آیه 99 .
(2). مضمون حدیث.
(3). بحارالانوار، ج 11، ص 206.