آقا: درویش چه خبر بود؟ خیلى عجله داشتى... .
ـ در این وقت کم خادم شما از من فلسفه مى پرسید... .
ـ تقصیر ندارد او زیر لحاف بوده، شما در میان برف!
ـ او نمى داند گریبان من به دست عشق افتاده!
ـ خیلى از خود بى خودى، بگو چطور به سراغ ما آمدى؟
ـ به سردرِ خانه نگاهى کردم از نقش کتیبه دیباچه عشق خواندم جذبه عشق مرا به این آستان کشانید.
ـ خوب از کجا به کجا؟
                                       رهرو منزل عشقیم و ز سرحدّ عدم
                                                                              تا به اقلیم وجود این همه راه آمده ایم
ـ اینکه همه از عشق شد درویش مگر عشق پرستى؟
                                       فاش مى گویم و از گفته خود دلشادم
                                                                              بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
از روزى که بنده عشق شدم به جز قبله عشق به چیزى رو ننهادم.
ـ به به معلوم مى شود درویش از ارباب ذوق و عشق است.
ـ بله قربان من سوخته لقاى معشوقم، در این راه عقلم دادم، دینم دادم، کتاب و دفترم دادم و هر چه داشتم دادم.