گلپايگاني در دنباله ي احاديث گذشته مي گويد:
«و مأخذ اين احاديث كه مشعر بر مقام ارتفاع نداي الهي است اين آيه ي مباركه است كه در سوره ق مي فرمايد و استمع يوم ينادي المناد من مكان قريب يوم يسمعون الصيحة بالحق ذلك يوم الخروج يعني گوش دار روزي را كه منادي ندا خواهد فرمود از مكاني نزديك يعني نزديك به بلاد عربيه كه محل نزول همين آيه ي مباركه است در روزي كه مي شنوند صيحه را به حق، آن روز است روز خروج و مفسرين از اهل تسنن و اهل تشيع متفقا در تفسير اين آيه فرموده اند كه نداي الهي از صخره ي بيت المقدس بلند مي شود يعني از جبل كرمل كه در توراة به جبل مقدس و جبل بيت الله از آن تعبير فرموده است.»
ناگفته نماند: در دنباله ي اين عبارات در فرائد عباراتي است كه از آنها استفاده ي قطعي مي شود كه مراد گلپايگاني در تمسك به اين آيه ي شريفه و چند روايت قبل، استدلال براي حقانيت شخص ثاني يعني ميرزاي بهاء بوده است.