کورش کبیر، گرچه در رابطه با بردگان دست به اصلاحاتی زد اما هیچ‌گاه برده‌داری را لغو نکرد، این است که بردگان همواره در عصر هخامنشیان (حتی در زمان کورش کبیر و پس از آن) بخشی از بدنه‌ی جامعه و طبقه‌ای از طبقات نظام اجتماعی بودند، خرید و فروش می‌شدند و جیره‌ای بسیار اندک ...

گرچه بر هر منصفی روشن است که کورش‌بزرگ، مردم بابل را از یوغ حاکمان بابلی خلاص نموده و آنان را زیر یوغ خود کشید. چه اینکه در بند 13 و 14 از استوانه آمده است:

یکی از مظاهر عبادت، سجده است؛ لذا ما معتقدیم سجده بر غیر خدا حرام است و تنها کسی که لایق پرستش و سجده و کرنش است، فقط خداوند متعال است؛ حتی سجده بر پیامبران و اولیای الهی نیز حرام است و شرک در عبادت محسوب می‌شود، پس هرگز نباید حتی در حرم امام معصوم هم به سجده افتاد، البته سجده برای خدا و تشکر از او که توفیق زیارت داده است خوب است و پسندیده، ولی سجده باید برای خدا باشد. بنابراین سجده بر هر انسانی حرام است و مردود، این مطلب مورد تاکید تمام ادیان حال حاضر است

اگر این میهن دوستی به میهن پرستی، یعنی از وادی انسان دوستی به وادی انسان پرستی تبدیل شود نه تنها باعث رشد و تکامل و پیشرفت نیست بلکه انحرافات اجتماعی و فرهنگی بسیاری به بار خواهد آورد. حس میهن دوستی در سطح جامعه عامل بسیار مهمّی برای رشد و توسعه است، زیرا همگان در پی یافتن راهی برای کمک و خدمت به هم یکدیگر هستند. تا زمانی که ناسیونالیسم (نه به عنوان غربی آن که در درون آن بحث برتری نژادی و برتری طلبی ملیت‌ها و اقوام می‌جوشد) به عنوان یک ایدئولوژی در مقابل اسلام قرار نگیرد مورد قبول همگان است.

آیا می‌دانید دانشمندان و انسان‌های مستعد در ایران باستان، به دست پادشاهان متکبر سرکوب می‌شدند؟ از جمله یک معمار هنرمند فرهیخته که به دلیل هنر و دانشی که داشت مورد حسادت شاهپور ساسانی قرار گرفت و حبس شد ! وی برای گریختن از زندان مجبور شد برای

عطار نیشابوری، ادیب فرهیخته ی ایرانی، داستان جالبِ مسلمان شدن یک ایرانی زرتشتی، به دست یک مسلمان را بیان می کند. در «الهی نامه»، داستان مسلمان شدنِ یک زرتشتی را بیان نموده است. عطار حکایت را از آن جایی آغاز می‌کند که حسن در بصره بود و همسایه‌ای زرتشتی داشت.
حسن در بصره استاد جهان بود * يكي همسايه گبرش ناتوان بود
مگر هفتاد سال آتش پرستي * گرفته بود پيشه جهل و مستي