پیامبرخوانده‌ی بهائیان از شیعیان خواست که حتی اگر بهائی نمی‌شوند، حداقل دست از تشیع بردارند. آری؛ بی‌شک علت دشمنی پیشوایان بهائی با تشیع را می‌توان در پیروی از علماء و ظلم‌ستیزی مکتبی شیعیان دانست. روحیه‌ای که با رقم زدن حوادثی نظیر تحریم تنباکو به مستکبرین فهماند که می‌بایست عوامل خود را برای برچیدن این مذهب حَقه، به کار گیرند.

عبدالبهاء در نظام تشکیلاتی پس از خود، به لزوم وجود دو رکن «بیت‌العدل و ولی‌امر» تأکید می‌کند. لذا پس از مرگ اولین و آخرین ولی‌امر بهائیت، بیت‌العدل حیفا، با بحران عدم مشروعیت خود روبه‌رو می‌شود. بیت‌العدل در یکی از توجیهات ساختگی‌اش، به جای ارجاع پیروان به نصوص پیشوایان بهائی، مشکلات روحانی را عامل انتشار عدم مشروعیت خود می‌داند!

مردم ایران پیش و پس از شکل‌گیری انقلاب اسلامی، بهائیت را به چشم عامل اجانب، برای تهدید منافع ملّی ایران می‌دیدند. بی‌شک خیانت‌های بهائیانی چون هژبر یزدانی و عبدالکریم ایادی، در نوع دیدگاه مردم نسبت به بهائیت بی‌تأثیر نبود. انزجار مردمی نسبت به بهائیان جاسوس به حدی بود که حتی رژیم پهلوی، جرأت به رسمیت شناختن علنی آنان را نداشت.

پس از بازداشت سرکردگان بهائیت در ایران، آمریکا موضع تهاجمی علیه ایران اتخاذ کرد. این موضع‌گیری آمریکا درست در همان زمانی بود که فلانژهای وابسته به اسرائیل با نظارت شارون، به قصّابی غیرنظامیان در صبرا و شتیلا می‌پرداختند و آمریکا به حمایت از آنان می‌پرداخت! این‌جا بود که امام خمینی (ره) از ماهیت جاسوسی بهائیت سخن به میان آورد.

نظام آموزشی ایران در عصر پهلوی، تحت سلطه‌ی بهائیت قرار گرفته و به سوی تأمین منافع غرب در ایران به چرخش درآمد. بهائیت در این دوره با برجسته کردن موضوع باستان‌گرایی، به مقابله با فرهنگ ایرانِ اسلامی پرداخت. پس از شکست قیام 15 خرداد، نفوذ بهائیت به نحو چشم‌گیری افزایش یافت و زین‌پس بهائیت، آشکارا به تخریب اسلام در مراکز آموزشی پرداخت.

پس از حمایت بهائیت از استعمار انگلیس برای اشغال فلسطین، سرکردگان این فرقه تمامی حمایت خود را برای فراموشی قبله‌ی اول مسلمین و آرمان فلسطین نمودند. در این‌راستا، سایر بهائیان نیز همین مسیر را پیموده، تا جایی که در شرح حال وزیر بهائی پهلوی می‌خوانیم: وی توانست از تقدّم مسئله‌ی فلسطین در سیاست خارجه‌ی ایران، به نحو چشم‌گیری بکاهد.