خیر الدین زرکلی، یکی از وهّابیون معاصر است که به ولادت حضرت مهدی تصریح کرده است. وی ‌می‌گوید: «(محمد) فرزند حسن عسکری... آخرین امام از ائمه دوازده‌گانه نزد شیعه است. او از دیدگاه شیعیان به مهدی، صاحب الزمان، منتظر، حجت و صاحب سرداب مشهور است. او در سامرا به دنیا آمد و در هنگام وفات پدرش پنج سال داشته است.»

یکی از پرسش‌های مهم این است که چگونه از شخصی که مرده است می توان استمداد کرد؟ کسی که این پرسش را دارد باید درباره حقیقت توسل بلکه حقیقت انسان چیزهایی را بداند؛ اینکه حقیقت انسان روح اوست نه بدن مادی او و دیگر اینکه هر کس به پیامبری توسل می‌کند در حقیقت از خدا توسل کرده است. بعد از فهم این دو می‌تواند درستی آن را درک کند.

با بیان دو واژه‌ی توسل و شفاعت، به سراغ تفاوت بین این دو می‌رویم. برخی با دیدن ظاهر این دو به این می‌رسد که فرق بسیاری بین آنهاست با این که با بیان مطالبی روشن می‌شود هیچ فرقی میان آنها نیست. گروهی با قائل شدن فرق میان آن دو شفاعت را قبول دارند اما توسل را قبول ندارند که این اعتقاد آنان باطل و بی اساس است.

اعتقاد به توسل از اعتقاداتی است که در قرآن و روایت به آن اهتمام ورزیده شده و حتی قرآن کریم مومنین را امر به توسل کرده است. توسل انواع و اقسامی دارد که برخی را وهابیت رد می‌کند و قبول ندارد. آلبانی یکی از آنان است که مشروع بودن و نبودن انواع توسلات را بیان کرده است، اما به دلیل دوگانگی مورد قبول نیست.

سازمان «رابطه العالم الاسلامی» که در حقیقت، مرکز فرهنگی وهّابیت در کشور عربستان است و از نظر جایگاه، چیزی شبیه «سازمان تبلیغات اسلامی ایران» البته با حوزه نفوذ گسترده‌تر در جهان، اعلام کرد: «اعتقاد به ظهور مهدی، امری واجب بر همه مسلمانان و جزء عقاید اهل‌سنت و جماعت است و جز جاهل و بدعت‌گذار، نمی‌تواند این عقیده را انکار کند.»

پس از این که شوروی سابق به کشور افغانستان حمله کرد، یکی از کشورهایی که از این موقعیت بیشترین سوء استفاده را نمود، کشور عربستان، می‌باشد. این کشور از یک سو با تحریک جوانان به جهاد، به مقابله با تفکر مارکسیستی پرداخته و از سوی دیگر با ترویج وهابیت، به گسترش تفکر تکفیری پرداخت، اما خیلی زود همین دست پرورده‌ها دامن خودش را گرفتند.