روند اندیشه فلسفی در مکتب تشیع به صورت تکاملی بوده است. در ابتدا روایات دسته بندی شده و به عنوان پشتوانه اعتقادی مد نظر قرار گرفته است. پس از آن خاندان نوبختی در زنده کردن اندیشه فلسفی نقش بسزایی داشتند و همین رویه در کتاب شاخص خواجه نصیر الدین طوسی به چشم می‌خورد.