هجوم
در منابع شیعه به هجوم غاصبان خلافت به خانه حضرت زهرا (س) اشاره شده است. در این اتفاق تلخ، عمر بن خطاب با آوردن آتش به درب خانه حضرت زهرا (س) قصد ورود به خانه را داشته است. او بعد از آنکه درب خانه را آتش زد، با لگد به درب، وارد خانه شد و با غلاف شمشیر به پهلوی حضرت زهرا (س) می‌زند.
هجوم به خانه و تهدید به سوزاندن، مهم‌ترین سند مظلومیت حضرت زهرا (س) است. علمای اهل سنت در منابع خود با اشاره به این اتفاق مهم، از حمله غاصبین خلافت به فرماندهی عمر بن خطاب یاد می‌کنند. هدف از این تهدید، مجبور کردن امیرالمؤمنین علی (ع) برای بیعت کردن با ابوبکر بوده است.
هجوم به خانه حضرت زهرا (س) و آتش زدن آن خانه مطهر، از مسلمات ننگین در تاریخ اسلام است. عمر با آتش زدن خانه سبب شهادت صدیقه طاهره (س) شد. اما مقایسه این عمل شیطانی با افسانه آتش زدن خانه قریش به دست پیامبر (ص) قیاس مع الفارق است. هیچ‌گاه سوزاندن خانه‌های کسانی که امر مستحبی نماز جماعت را کنار گذاشته‌اند، با روح رسالت الهی سازگاری ندارد.
خداوند متعال برای خانه انبیاء الهی، احترام ویژه اى قائل شده است و ورود بدون اجازه به خانه آنها در قرآن نهی شده است و پیامبر (ص) در پاسخ به ابوبكر که پرسید: آیا خانه علی و فاطمه (سلام‌الله‌علیهما) نیز از همان خانه‌ها است؟ حضرت فرمود: آری! از بر‌ترین آن خانه‌ها است.
مفتیان وهابی هر ساله در ایام شهادت حضرت زهرا (س) با ایجاد شبهاتی پیرامون نحوه شهادت حضرت و علت شهادت ایشان، به تحریف این واقعه پرداخته‌اند. آنان ادعا کرده‌اند که اهل بیت (ع) علم غیب داشته، در نتیجه در قتل حضرت شریک هستند.
وهابیون با این شبهه که خانه‌ها در صدر اسلام درب نداشته، هجوم عمر به خانه حضرت زهرا (س) و آتش زدن درب خانه را منتفی و تهمت دانسته‌اند؛ در حالی که طبق نقل تاریخ در آن زمان خانه‌ها درب داشته است.
ماه ربیع‌الاول به خاطر اینکه بعد از ماه صفر که ماه حزن و اندوه اهل‌بیت (علیهم السلام) است واقع شده، هماره به عنوان ماه مبارک نامیده می‌شود ولی وقایع تلخی در روزهای ابتدایی این ماه صورت گرفت که دل هر مسلمانی را به درد می‌آورد. با رجوع به منابع مهم تاریخی فریقین، به دست می‌آید که دو واقعه تلخ تاریخی در روزهای ابتدایی این ماه اتفاق افتاده است...
تمام ادیان بزرگ الهی تا آمدن دین جیدتر، دچار حوادث و اتفاقات گوناگون شدند، دین اسلام نیز از این قاعده مستثنا نگردید و برخی حوادث قبل از رحلت پیامبر و برخی بعد از رحلت آن حضرت واقع شد. این حوادث به خاطر اصحابی به‌وجود آمد که یا خوب عمل کردند و زیبا جلوه داده شد و یا بد عمل کردند و ناپسند نمایان گردید.
عالمان شیعی از دیرباز، برای اثبات حادثه جان‌سوز هجوم به خانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) از منابع مورد قبول وهابیت استفاده کرده و مدارک محکمی ارائه داده‌اند. شاید این سوال به ذهن خطور کند که چرا متقدمین آنان این حقیقت تلخ را کتمان نکردند و حتی معاصرین از آنها نیز در کتب و تالیفات خود به این ماجرا اشاره می‌کنند.
مواضع علمای اهل سنت، در مورد اتفاقات پس از رحلت رسول خدا متفاوت است؛ آنها یا باید بگویند خلفا و مسلمانان صدر اسلام، مورد غضب الهی هستند، یا باید روایات صحیح فضایل را تکذیب کنند و یا باید اتفاقات پس از رحلت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را منکر شوند، تا این ننگ را از چهره غاصبین پاک کنند.
از آن‌جا که بنا نیست چراغی را که ایزد برفروزد با پف‌های شبهه‌افکنان وهابی، خاموش گردد، برخی از علمای اهلسنت به ماجرای هجوم به خانه وحی اعتراف کرده‌اند. از باب نمونه طبرانی می‌گوید: «از ابوبکر روایت شده که هنگام فرا رسیدن مرگش گفت: ای کاش! خانه فاطمه را نگشوده، آن را رها کرده و درب جنگ را بر خود می‌بستم.»
با وجود احادیثی که در کتب اهل تشیع و اهل‌تسنن مبنی بر هجوم به خانه حضرت فاطمه زهرا (علیها السّلام) است و هیچ شکی در آن نیست، گاهی اوقات دیده می‌شود دشمنان اهل‌بیت در سخنان خود به اباطیل تمسک کرده‌اند و در مورد این واقعیت تشکیک ایجاد کرده‌اند. که ما در این مقاله به بعضی از روایاتی که در کتب اهلسنت آمده اشاره‌ای خواهیم داشت.
جوینی از علمای اهل سنت با نقل روایتی تکان دهنده از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، پیرامون شهادت حضرت زهرا (سلام الله علیها)، در کتاب خویش، به این نکته مهم اشاره نموده که نخستین کسی که از هجوم به بیت وحی و شهادت حضرت زهرا (سلام الله علیها)، خبر داده، شخص رسول گرامی اسلام بوده است. جوینی که استاد ذهبی...