وحید رأفتی (از مبلّغین بهائی)، وجود تعداد بیشماری از اشعار دیگران و کلمات عامیانه در نوشته‌جات به اصطلاح وحیانی پیامبرخوانده‌ی بهائی را موجب جذاب شدن کلام او برشمرده است! اما این ادعا در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائی چنین روش نگارشی را دلیل بر اکتسابی بودن علوم نویسنده و نشان بر بطلان شخص مدعی دانسته است.

دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، با برجسته‌سازی اشتباه صبح ازل در ذکر یک آیه‌ی قرآنی، اقدام او را تحریف و نشان بر جهل او برشمرده است. اما جالب است بدانیم پیشوایان بهائی، حتی از یک اشکال مخالفین خود نمی‌گذرند و آن را نشان بر جهل و تحریف او برمی‌شمارند، اما در عین حال، اصلاح نوشته‌های به اصطلاح وحیانی بهاء را نادیده می‌گیرند!

وحید رأفتی (نویسنده‌ی بهائی)، در راستای توجیه کپی‌برداری پیشوایان بهائی از آثار و اشعار دیگران، این اقدام را اولین‌بار در تاریخ ادیان الهی بر شمرده که زینت‌بخش آثار پیشوایان بهائی هستند! این در حالیست که به اعتراف پیامبرخوانده‌ی بهائی، اگر قرار باشد آثار پیامبران همچون متون بشری باشند که دیگر نمی‌توان به آن‌ها کلام الهی اطلاق کرد!

به اعتراف منابع بهائی، نوشته‌جات به اصطلاح وحیانی حسینعلی نوری، به مرور زمان طبق صلاحدید کاتبش اصلاح شده‌اند. اما اگر تنها دلیل حقانیت پیامبران نزول آیات است؛ پس چگونه تنها دلیل حقانیت حسینعلی نوری مصون از خطا نیست؟! آیا پیامبرخوانده‌ای كه ادعای علم الهی و خطاناپذيری دارد، از يافتن ايرادات نوشته‌های خود عاجز بوده است؟!

پیامبرخوانده‌ی بهائی در توجیه ادعای خدایی و الوهیت خود، این ادعاها را از جهت این‌که او محل ظهور اسماء و صفات الهیست، صحیح برشمرده است. اما آیا صفات و مقاماتی که جناب بهاء برای خود برشمرده (نظیر: زندانی بودن و عدم توانایی نجات خود، زاييده شدن و ادعای عدم تولد، بذله گویی، خالق خدايان متعدد بودن) هم قابل انتساب به خدای تعالی هستند؟!

پیامبرخوانده‌ی بهائیت در یکی از مناجات‌های خود، تصویری مجسم و غیرقابل توجیه از خدای بهائیت، ارائه نموده؛ تصویری که آدمی را به یاد مناجات‌های اعراب بادیه‌نشین مشرک می‌اندازد. اما ممکن است بهائیان در توجیه این اشکال، به تأویل گفتار او روی بیاورند؛ این در حالیست که این مدعی پیامبری، از تأویل کلام خود نهی کرده است.