با این‌که ابن تیمیه در طول زندگی خود سعی کرد با انواع روش‌ها و از جمله زندگی زاهدانه، عقاید باطل خود را به جامعه آن زمان بقبولاند، ولی بسیاری از علماء با وی به مخالفت پرداختند و تا جایی که وی را تکفیر کرده و یا توهین‌های بسیاری را نثارش کردند.
عبدالعزیز بن محمد بن ابراهیم بن جماعه شافعی از جمله کسانی است که با لحن شدید در توبیخ ابن تیمیه می‌گوید: «خداوند ابن تیمیه را ذلیل و گمراه ساخته، لباس خواری بر تن او پوشانده و چنان مبتلا به تهمت و کذب ساخت که جز خفت و بی‌آبرویی و حرمان نتیجه دیگری برای او نداشت.»[1]
عبدالله بن سعد یافعی شافعی نیز معتقد است: افکار ابن‌تیمیه عجیب و غریب، باطل و با مذهب اهل سنت متباین است. زشت‌ترین آن‌ها، جلوگیری از زیارت قبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و معصیت دانستن آن، توهین به علمای بزرگ اهل‌سنت هم‌چون غزالی، قشیری، ابن‌عریف و شاذلی، و اعتقاد به جسمانیت خداوند و فتاوای نادرست در فروع، است.[2]

پی‌نوشت:

[1]. جعفر سبحانی، بحوث فی الملل و النحل، قم موسسه امام صادق، ج4، ص64
[2]. یافعی شافعی، مرآه الجنان و عبره الیقظان فی معرفه ما یعتبر من حوادث الزمان، دارالکتب العلمیه، ج4، ص209