در مورد شخصیت ابن‌تیمیه به سه نکته می‌توان اشاره کرد: دوگانگی در افکار و رفتار، عوام فریبی و درگیری با تمامی فرق و مذاهب.
ابن تیمیه از سویی مردم را در مقابل هجوم مغولان به جهاد فرا می‌خواند، اما از طرف دیگر با سخنان نادرست و اختلاف برانگیز جامعه اسلامی را دچار آشوب و درگیری می‌کند، و از طرفی به عوام فریبی مردم می‌پردازد.

ابن تیمیه با تظاهر به زهد و پرهیزکاری بسیاری از مردم شام را شیفته خود کرد، تا جایی که برخی علما مانند: قاضی امام الدین قزوینی، جلال الدین قزوینی، قاضی صدرالدین حنفی و غیره فریفته وی شده بودند، به گونه‌ای که اگر کسی نسبت به سخنرانی‌های ابن‌تیمیه اعتراض می‌کرد، مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفت. اما این در حالی بود که بسیاری از علمای مذاهب اهل‌سنت به افکار باطل او پی برده بودند و از راه‌های گوناگون سعی در افشاگری و شناساندن چهره واقعی او داشتند. حصنی دمشقی شافعی به این نکته مهم تصریح دارد.[1]

پی‌نوشت:

[1]. حصنی دمشقی، دفع الشبهه عن الرسول و الرساله، دار احیاء الکتاب العربی، ص77