آمرزیده نشدن تهمت زنندگان به زنان پیامبر
خلاصه مقاله
تهمت صفت زشت و ناپسندی است که در دین اسلام جزء یکی از گناهان کبیره قلمداد شده است، این کلمه در حقیقت نوعی دروغ توأم با غیبتی است که شخص در نبود غیبت شونده آن را بیان می‌دارد، اما حقیقت ندارد، که در این صورت ظلم و ستم و جفایی است که در حق کسیکه مرتکب گناهی نشده بیان گردیده است و به خاطر همین باعث شده است که دین اسلام شدیداً آن را نهی کند؛ این نهی در مورد تهمت زنندگان به همسران پیامبر شدیدتر است و توبه چنین افرادی با توجه به آیه قرآن پذیرفته نیست، بنابراین صحابه‌ای که چنین تهمتی زدند، جهنمی می‌شوند.
متن مقاله
تهمت یکی از گناهان کبیره‌ای است که در قرآن مجید به شدت از آن نهی شده و در دین اسلام مورد مذمت واقع شده، چرا که در حقیقت بدترین دروغ است و اگر به شخصی در غیابش اتهام‌زنی شود غیبت هم به شمار می‌آید، فلذا مرتکب دو گناه گردیده است، و این نسبت دادن چیزی در حقیقت بزرگ‌ترین ظلم در حق کسی است که گناهی را مرتکب نشده و هرگز آن را انجام نداده است که باید در رذائل اخلاقی و عدم اعتدال قوای درونی فرد جستجو کرد.
خداوند متعال ذیل واقعه‌ای در زمان پیامبر اکرم –داستان افک- که برخی عایشه را مراد می‌دانند و برخی ماریه قبطیه را مقصود می‌دانند، آیاتی را در شأن این حادثه نازل کرد که هر دو همسر رسول خدا مورد تهمت قرار گرفتند که در ذیل آیات وارده، روایات آن وارد شده است و مورخین فریقین در کتب خود آن را آورده‌اند. مثلاً خداوند می‌فرماید: «إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ الْغَافِلَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ لُعِنُوا فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ.[نور/23] کسانیکه زنان پاکدامن و بی‌خبر از هرگونه آلودگی و مومن را متهم می‌سازند در دنیا و آخرت از رحمت الهی بدورند و عذاب بزرگی برای آن‌هاست.»
ذیل این آیه شریفه، فخر رازی نوشته است که در مورد آن اختلاف شده است... احتمال دوم این است که مقصود زنان پیامبر است و آنان به خاطر شرافتی که دارند این ویژگی به آنان داده شد که هرکس به آنان تهمت بزند این وعده عذاب به او داده می‌شود. صاحب این وجوه استدلال کردند که: تهمت زننده به دیگر زنان محصنه توبه‌اش پذیرفته می‌شود... ولی قاذف در این آیه توبه‌اش پذیرفته نمی‌شود، چون خداوند در ادامه می‌فرماید: «لعنوا فی الدنیا و الاخره...» و استثنا ذکر نکرده است...[1]
آلوسی در کتاب تفسیر خود ذیل این آیه آورده است که: در بعضی از روایات وارد شده از سوی پیامبر اکرم به پذیرفته نشدن توبه کسیکه در مورد عایشه –اتهام به او- را ادامه بدهد تصریح شده است... ظاهر این آیه بر اساس آن‌چه درباره‌ی مراد از موصوف به آن صفات شنیده‌ام، کفر تهمت زننده مادران مومنان است. زیرا خدا در این آیه کیفرهای ویژه کافران و منافقان را بر آن بار کرده و با عبارت –لعنوا...- بیان داشته است.[2]
در نتیجه افراد و صحابه‌ای که در زمان نزول این آیه بودند و تهمت زدند، گناهانشان آمرزیده و بخشیده نمی‌شود و وعده عذاب دنیایی و آخرتی به آن‌ها داده شده است.
پی‌نوشت:
[1]. تفسیر کبیر، فخر رازی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، (1411ق)، ج23 ص168.
[2]. روح المعانی، آلوسی، دارالفکر، بیروت، لبنان، (1417ق)، ج18ص187.
افزودن نظر جدید