همه اهل اسلام می‌دانند که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت به حسنین (علیهم‌السلام) چه مقدار ابراز محبت می‌کرد و آنان را دو سید و سرور جوانان بهشت معرفی فرمودند. با توجه به این مطلب، هر کس که نسبت به امام علی (علیه‌السلام) و فرزندانش کوچک‌ترین دشمنی و عداوتی داشته باشد، موجبات کدورت رسول گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از خود را فراهم آورده است و به هیچ‌وجه نمی‌توان وی را به عنوان یک شخصیت دوست داشتنی پذیرفت.
ابن تغری هرچند که در مواردی به تعریف و تمجید از متوکل عباسی پرداخته و اعمال ننگینش را توجیه کرده است، اما در مواردی هم زبان به بیان حقیقت گشوده و در نوشتار خود به اعمال وی اشاره کرده و نوشته است: «وقتی متوکل با انبوه زائرین قبر امام علی (علیه‌السلام) مواجه شد، به بهانه غلو شیعیان در حق امام علی (علیه‌السلام) و ... از زیارت قبر ایشان جلوگیری کرد و زمانی که با مقاومت ارادتمندان آن حضرت رو به رو شد، دستور منع قبور سایر علویین را نیز صادر کرد و زمانی که این دستور نیز نتوانست مانع زیارت قبر امام علی (علیه‌السلام) و سایر علویین شود، دستور تخریب قبر امام حسین (علیه‌السلام) و قتل زائرین را صادر کرد.[1]
احمد بن حنبل با اشراف به معاصی آشکار از ناحیه متوکل عباسی باز هم از وی تعریف و تمجید می‌کرد و با این سابقه از احمد بن حنبل نمی‌توان وی را از ارادتمندان امام علی (علیه‌السلام) دانست.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تغری حنفی، النجوم الزاهره فی ملوک مصر و قاهره، دار الکتب العلمیه بیروت، ج2، ص341