دوگانه‌هایی در شخصیت احمد بن حنبل بین علما و شخصیت‌های دینی مطرح است، ولی از آن‌جایی که وی در مورد دشمنان ولایت و خاصه امیرالمومنین موضع دفاعی گرفته و چه‌بسا ایشان را مورد لطف خود قرار داده است، به سادگی نمی‌توان وی را از مغرض بودن نسبت به اهل‌بیت و امیرالمومنین (علیه‌السلام) مبرا دانست.
از جمله موارد در موضع‌گیری احمد بن حنبل از معاویه می‌توان به گفته وی در حمایت از معاویه اشاره کرد: «کسی‌که اعتقادی به ترحم بر معاویه نداشته باشد و آن را جایز نداند، گمراه و بدعت‌گذار است.»[1]
حال جای این سؤال مطرح است که: آیا واقعاً این‌گونه طرفداری‌ها از معاویه با آن همه اعمال جنایت‌کارانه که در تاریخ ثبت است، می‌تواند توجیهی داشته باشد که باز هم نسبت به جانب‌داری احمد بن حنبل از دشمنان امیرالمومنین (علیه‌السلام) کوتاه آمد و وی را مغرض ندانست؟

پی‌نوشت:

[1]. علی بن یونس عاملی، الصراط المستقیم الی مستحقی التقدیم، ناشر: المکتبه المرتضویه لاحیاء الاثار الجعفریه، ج3، ص224و225