پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عباس افندی به عنوان دومین پیشوای فرقه‌ی بهائیت، جستجوی بی‌طرفانه‌ی حقیقت و منع از تقلید را به عنوان اولین آموزه‌ی پدر خود معرفی نموده است: «اول تعليم حضرت بهاءالله، تحرّی حقيقت است. بايد انسان تحرّی حقيقت كند و از تقاليد دست بكشد».[1] از این‌رو بنابر باور بهائیت: «هر فردی با رسیدن به سنّ بلوغ، مکلّف به این حق‌جویی است تا آیین دل‌خواه خویش را برگزیند».[2]
اما بد نیست بدانیم در حالی پیشوایان بهائی، تحرّی حقیقت را لازم و پیش‌نیاز رشد و هدایت بشر می‌دانند که خود در عمل، تفسیر متفاوتی از آن را به نمایش درآورده‌اند. همچنان که با قرار دادن کودکان خود در فضایی بسته و تحت آموزش‌هایی فشرده، دیگر راهی را جز انتخاب بهائیت در بزرگ‌سالی، پیش پای آنان باقی نمی‌گذارند.
جالب‌تر آن‌که رهبران این فرقه، معتقدند که نه تنها می‌بایست بهائیت را از سنّ پایین به کودکان خورانید، بلکه لازم است تا کودکان بهائی را به عنوان مبلّغ نیز تربیت کرد: «بايد محيطی بوجود آورد که اطفال احساس کنند به جامعه تعلق دارند و در اهداف و مقاصد جامعه شريک و سهيم گردند. بايد با محبت و پافشاری اطفال را راهنمائی نمود تا مطابق اصول و موازين اَمری (بهائی) زندگی کنند و امر بهائی را فرا گيرند و آن را به نحوی که با شرايط آنان سازگار باشد تبليغ نمايند».[3]
اما به راستی مگر فلسفه‌ی تحرّی حقیقت، ترک تقلید و انتخابی از پیش تعیین شده نیست؟! آیا با مبلّغ ساختن کودکان بهائی و به قول عبدالبهاء، خوراندن بهائیت به کودکان همراه با شیر مادر [4]؛ دیگر امکان تحرّی حقیقتی برای بهائیان باقی خواهد ماند؟! آری؛ گویا این نسخه‌ی (به اصطلاح) شفابخش پیشوایان بهائی، شامل پیروان این فرقه نشده و بهائیت، این آموزه را تنها مختص غیربهائیان می‌داند!

پی‌نوشت:
[1]. عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، ص 144.
[2]. شوقی افندی، نداء به اهل عالم، کانادا: مؤسسه‌ی معارف بهائی، 1993 م، ص 3.
[3]. نهاد رهبری بهائیت موسوم به بیت العدل، قسمتی از پيام رضوان 2000 م، خطاب به بهائيان عالم.
[4]. ر.ک: عباس افندی، منتخباتی از مکاتيب، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 1، ص 124.