پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که طاهری در عرفان کیهانی مطرح می‌کند، بحث یاد خداوند است. به این ترتیب که مخاطبینش را بعد از حضور در کلاس‌های عرفانی از ذکر و یاد خداوند منع می‌کند.
وی می‌گوید: «ذکر از مرحله‌ی «مانترا و تکرار عبارت» گذشته و به معنی «یاد او» مورد استفاده قرار گرفته و پس از آن به معنی «حس حضور» ارتقاء پیدا می‌کند، زیرا «یاد» در خصوص غایب صورت می‌گیرد، ولی او حاضر است.»[1]

این درحالی است که یاد در لغت‌نامه دهخدا ذکر و نام و نشان معنا می‌شود چه یاد از شیء حاضر باشد و چه شیء غایب باشد. پس خداوند در همه حال حاضر می‌باشد و این درصورتی  است که خداوند نیز در قرآن  به کرّات از کلمه‌ی ذکر استفاده کرده است. و همچنین ذكر خداى سبحان از بهترين و پاكيزه ترين اعمال نزد خدا، برترين لذّت نزد دوستداران خدا، خوى و خصلت خوب مؤمنان و صالحان و نشان همنشينى با محبوب واقعى بوده و مايه شرافت و رستگارى انسان می‌باشد و در آيات قرآنى و روايات اسلامى مورد سفارش واقع شده است.
قرآن كريم مى‌فرمايد: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً...»[احزاب/41] اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، خدا را بسيار ياد كنيد....
پيامبر اكرم (صلی‌الله عليه و آله) فرمود: «اِعْلَمُوا اَنَّ خَيْرَ اَعْمالِكُمْ عِنْدَ مَليكِكُمْ وَ اَزْكاها وَ اَرْفَعَها فى دَرَجاتِكُمْ وَ خَيرَما طَلَعَتْ عَلَيهِ الشَّمعسُ، ذِكْرُاللهِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى فَاِنّهُ اَخْبَرَ عَنْ نَفْسِهِ فَقال اَنا جَليسُ مِنْ ذَكَرَنى.» بدانيد كه بهترين اعمال شما نزد خداوند و پاكيزه‌ترين آن‌ها و آنچه از همه بيشتر درجات شما را بالا می‌برد و بهترين چيزى كه آفتاب بر آن تابيده، ذكر خداى سبحان است زيرا خداى تعالى از خودش خبر داده، فرمود: من هم‌نشین كسى هستم كه مرا ياد كند.[2]
امام على (سلام‌الله‌علیه) می‌فرماید: «ذِكْرُ اللهِ سَجِيَّهُ كُلِّ مُحْسِنٍ وَ شيمَهُ كُلِّ مُؤْمِنٍ» ياد خدا خصلت هر نيكوكار و خوى هر مؤمنى است.[3]
امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «ما مِنْ شَى‏ءٍ اِلا وَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهى اِلَيهِ اِلا الذِّكْرَ فَلَيسَ لَهُ حَدٌّ يَنْتَهى اِلَيه...» هر چيزى را حدّى است كه به آن منتهى مى شود، مگر ذكر كه حدّى ندارد كه به آن پايان يابد.[4]

گرچه اگر قبول کنیم معنای غیبت را، نیز با حضور خداوند متعال تنافی ندارد و انسان با وجود پرده‌ی حجابی که بین خود و خداوند دارد و قابل درک و حضور او نیست احساس غیبت می‌کند. و به حسب ظاهر لغت یاد به این دیدگاه معنا خواهد شد.

پی‌نوشت:
[1]. عرفان کیهانی، محمدعلی طاهری، اندیشه ماندگار، 1371، ص 144.
[2]. عدة الداعى، احمد بن فهد، نشر دارالکتب اسلامی 1368، ص 238.
[3]. شرح غررالحكم، آمدى، نشر دارالکتب اسلامی، 1375، ج 4، ص. 30
[4]. اصول كافى، شیخ کلینی، نشر اسلامی، 1369، ج 4، ص 258.