پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در باور زرتشتی، نخستین انسان‌ها، مَشی (مَشیَه) و مَشیانَه نام داشتند. اما توضیح متون زرتشتی درباره این دو قابل توجه است.

مشیَه و مشیانه که نخستین زوج بشر بودند، از زمین روییدند. ایشان نخست به شکل گیاهی پیوسته به هم روییدند، به طوری که تشخیص این که کدام مرد است و کدام زن ممکن نبود. سرانجام به شکل انسان درآمدند.[1] در دینکرد سوم می‌خوانیم: «زمانی که کیومرث بمُرد، نطفه‌یِ او که تخمک نامیده می‌شود اندر سپندارمذ، افتاد. یعنی نطفه‌اش بر مادرش فرو افتاد؛ و به یکدیگر درپیوست. مشی و مشیانه‌ای که پسر و دختر کیومرث و سپندازمذ اند».[2] در باور زرتشتی، ادامه نسل بشر هم از ازدواج مَشیَه و مشیانه صورت گرفت: «مشی و مشیانه به یوبه‌ی فرزندخواهی با یکدیگر نری و مادگی ورزیدند؛ و بر آن نام خویدودهیِ برادر و خواهر نهاده‌اند. و ایشان بسی جفت‌ها زاییدند، جفت‌هایی که زن و شوهر یکدیـگر بوده‌اند».[3] این چنین نسل بشر امتداد یافت.

هنگامی که مشیه و مشیانه در جهان مستقر شدند، اهریمن بر اندیشه‌ی آنان تاخت و ایشان گفتند که اهریمن، آفریدگار جهان است (اهریمن پرستی پیشه کردند). از آن لحظه سرگردانی این دو نفر آغاز شد.[4] پس از مدتی پشیمان شدند. پس برای توبه، قربانی کردند ولی آمرزیده نشدند. دیوهای اهریمنی، اندیشه نخستین زوج بشر را تباه ساختند. همین امر سبب شد این زوج نخستین فرزندان خود را بخورند.[5]

پی‌نوشت:

[1]. بهرام فره‌وشی، جهان فروری، تهران: انتشارات فروهر، 1388، ص 32-33 ؛ جان هينلز، شناخت اساطير ايران، ترجمه ژاله آموزگار و احمد تفضلی، تهران: نشر چشمه، 1385، ص 91-92.
[2]. فریدون فضیلت، کتاب سوم دینکرد، دفتر یکم، تهران: انتشارات فرهنگ دهخدا، 1381، ص 144.
[3]. فریدون فضیلت، همان، ص 144-145.
[4]. جان هینلز، همان، ص 91.
[5]. جان هینلز، همان، ص 92.