تاثیر افراط‌ ‌گرایی اسلامی بر تفرقه و پراکندی امت اسلامی از سویی و بی ثبات کردن منطقه خاورمیانه از سوی دیگر آشکار است. این اهداف (بی ثباتی و اختلاف) که به عنوان دستورالعمل اصلی از سوی کشور‌های بیگانه شناخته شده، توسط گروه‌هایی موسوم به گروه‌های سلفی جهادی و یا سلفی تکفیری (وهابی) پیاده می‌شود. جالب این جاست که این جنبش‌ها (برخی از آن‌ها توسط کشو‌های بیگانه تشکیل و برخی نیز مورد تقویت قرار گرفته‌اند) خودآگاه یا ناخودآگاه مسیر تفرقه را سرلوحه کار خود قرار داده و حتی با خود نیز به جنجال و تفرقه پرداخته‌اند.
به عنوان مثال سید قطب به عنوان یکی از بزرگترین نظریه پردازان سلفی جهادی به عقیده یکتاانگاری (توحید) سلفیان تکفیری تاخته و می‌نویسد: «برخی بیرون رفتن از زیر بار مساله حاکمیت [مراد توحید در حاکمیت است که مختص به خداوند می باشد] را اشکال ندانسته (خارج شدن از دین نمی دانند)، آن گاه کسانی را که به توحید در عبادت (پرستش تنها مخصوص خداوند است) پایبند نبوده، خارج از دین می‌دانند».[1] باید در توضیح کلام سید قطب بیان کرد که محور سلفیان تکفیری در باب توحید آن‌گونه که نظریه پرداز آنان می‌گوید، توحید در عبادت است و به توحید در حاکمیت نگاه ویژه‌ای ندارند.[2]
بدون شک دو دیدگاه بالا مورد نقد و چالش قرار می‌گیرد. چرا که تمرکز بیش از حد به توحید در حاکمیت در نزد سلفیان جهادی منجر به عدم پذیرش حاکمان مسلمانی می شود که شاید در برخی از موارد احکام اسلامی را در جوامع اسلامی جاری نکنند و مسیر را برای خون ریزی جوامع مسلمان هموار می سازد. از سوی دیگر نیز تاکید تنها بر توحید در عبادت از سوی سلفیان تکفیری (وهابیت) با نگاه خاص ایشان، منجر به کافر خواندن مسلمانی خواهد شد که به اولیای الهی استغاثه و توسل می‌کنند.

پی‌نوشت:
[1]. سید قطب، فی ظلال القرآن، بیروت، دار الشروق، 1412ق، ج 3، ص 1197.
[2]. ابن تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، درء التعارض، مدینه، انتشارات دانشگاه محمد بن سعود، 1411 ق؛ ج 9، ص 344.