پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مهدویت یکی از مهم‌ترین مباحث اعتقادی در دین اسلام، خصوصاً مکتب تشیع به حساب می‌رود که گمراهان همواره در صدد سوء استفاده از این اندیشه‌ی ناب بوده‌اند. فرقه‌ی شیخیه در خصوص اعتقاد به شخص مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه) به انحراف نرفته است و همان اعتقادی را دارند که شیعه‌ی امامی در خصوص مهدویت شخصیه قائل شده است. شیخ احمد احسایی درباره حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه) می‌نویسد: «ان القائم الموعود بخروجه هو محمد بن الحسن العسكري (عليهما السلام) كما تقوله الشيعه و ان اللّه تعالي بقدرته و حكمته قد اطال عمره[1]؛ همانا آن قائمی که خداوند، وعده‌ی خروج او را داده است، او محمد بن الحسن العسکری (علیهما السلام) است، همان‌طور که شیعه قائل است و همانا خداوند متعال با قدرت و حکمت خود عمر ایشان را طولانی قرار داده است».
بنابراین گرچه اعتقاد شیخیه در برخی مباحث مهدویت مانند اعتقادات شیعه‌ی امامیه می‌باشد، لیکن مشایخ شیخیه بدعت‌هایی را به این فرهنگ ناب اضافه کرده‌اند که بعدها آثار سویی را به دنبال داشته است. بدعت رکن رابع و چگونگی حیات امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) در عصر غیبت در این جهان از جمله‌ی این موارد است. [2] شیخیه معتقد است که امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) هم‌اکنون در عالم هورقلیا به سر می‌برد و دارای جسم هورقلیایی می‌باشد و هرگاه بخواهد به اقالیم سبعه تشریف بیاورند، باید بدن هورقلیایی را کنار گذاشته و بدن دنیوی خود را بپوشند.[3]

پی‌نوشت:
[1]. شیخ احمد احسایی، شرح زیارت جامعه‌ی کبیره، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 3، ص 188، ذیل فراز «تولیت آخرکم بما تولیت به اولکم».
[2]. ر.ک: سید محمد حسین فقیه ایمانی، شیخیه زمینه ساز بابیه، تهران: انتشارات راه نیکان، 1390 ش، ص 81.
[3]. شیخ احمد احسایی، جوامع الکلم، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 8، رساله‌ی رشتیه، ص 421-422.