احمد بن عبدالحلیم حرانی دمشقی معروف به ابن تیمیه در سال 661 هجری در شهر حران از توابع شام به دنیا آمد. در نوجوانی و پس از حمله مغول به همراه پدرش به دمشق رفت و در نزد پدر و برخی از علمای حنبلی فقه آموخت. ابن‌تیمیه در 20 سالگی تدریس را شروع کرد و تا سال 698 یک چهره موجه و مقبول بود. اما با آغاز قرن هشتم به تدریج آثار انحراف در وی نمایان شد. [1] ابن تیمیه با نوشتن دو رساله «الواسطیه» و «الحمویه» تفسیر جدیدی از عقاید دینی بیان کرد که مغایر با مفاهیم قرآن و سنت بود. ابن تیمیه با تأکید بر ظاهر گرایی، حدیث گرایی، نفی تقلید از ائمه اربعه، تشویق مردم به اجتهاد، پایه‌های فکری خود را استوار کرد و با ارائه طرحی نو از اندیشه‌های احمد بن حنبل مکتب سلفی گری را ابداع نمود. [2]

پی‌نوشت:

[1]. سبحانی جعفر، فرهنگ عقاید و مذاهب اسلامی، توحید، قم1378ش، ج3، ص20.
[2]. سبحانی جعفر، درس نامه نقد وهابیت، محقق: مرتضی محیطی، موسسه دارالاعلام لمدرسه اهل البیت، قم 1396، ص32.