پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با آغاز ایام عزای امام حسین (علیه السلام)، مبلّغان بهائی در تلاشند تا خود را دوست‌دار امام حسین (علیه السلام) جلوه داده و بعضاً ظلم‌های (ادعایی) وارده به بهائیان را به مظلومیت امام حسین (علیه السلام) تشبیه نمایند.
اما ادعای مظلومیت بهائیان در طول تاریخ در حالی است که رفتار پیشوایان بهائی، حکایت از حقیقتی دیگر دارد. آری؛ شکل‌گیری بابیت و بهائیت از همان ابتدا با خشونت و قتل و غارت به همراه بوده است. همچنان که در ماجرای قتل‌عام مردم بیگناه اطراف قلعه‌ی طبرسی به دست بابیان می‌خوانیم: «جمعی رفتند و در شب یورش برده، دِه را گرفتند و یکصدوسی نفر را به قتل رسانیدند، تتمه فرار نموده، دِه را حضرات اصحاب حق خراب نمودند و آذوقه ایشان را جمیعاً به قلعه بردند».[نقطة الکاف، ص 101]
پیامبرخوانده‌ی بهائیان نیز که بهائیان وی را رجعت حسینی معرفی می‌نمودند، به قدری جنایت کرد که برخی بابیان به طعنه می‌خواندند: «اگر حسینعلی (بهاء) مظهر حسین ابن علی است/ هزار رحمت بر روان پاک یزید».[تنبیه النائمین، ص 12]

پی‌نوشت:
حاجی میرزا کاشانی، نقطة الکاف، به اهتمام ادوارد برون، انتشارات مطبعه بریل در لیدن از بلاد هلاند، 1910، ص 101.
عزّیه نوری، تنبیه النائمین، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 12.