پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از کانال‌های تلگرامی تبلیغی تشکیلات بهائیت؛ وجود قشر روحانی در بهائیت را لازمه‌ی مخالفت با آموزه‌ی تحری حقیقت در این فرقه عنوان و از این‌رو، وجود شخص مبلّغ و روحانی را به کلّی در بهائیت انکار نمود. در پاسخ به این ادعا می‌گوییم:
اولاً: تحری حقیقت در بهائیت، چیزی جز شعاری فریبنده نیست. چرا که اساساً تحری حقیقت؛ نسخه‌ایست که پیشوایان بهائی، برای غیربهائیان پیچیده‌اند و پیروان خود را همواره به تقلیدی کُور توصیه داشته‌اند. همچنان که پیامبرخوانده‌ی این فرقه، پیروان را به تقلیدی کور از خود فرا می‌خواند. [ر.ک: کلمات مکنونه فارسی، ص 11] بعلاوه آن‌که بنابر گزارش‌های برخی از کسانی که پیش‌تر در زمره‌ی بهائیان بوده‌اند، به افراد این فرقه، اجازه‌ی مطالعه‌ی آثار غیربهائی داده نمی‌شود. [ر.ک: سایه شوم، ص 49]
ثانیاً: بهائیان چگونه وجود قشر روحانی در بهائیت را انکار می‌کنند در حالی که بنابر اسناد موجود و اعتراف جناب عبدالبهاء؛ افرادی در بهائیت وجود دارند که شغلی جز تبلیغ ندارند و می‌بایست حمایت مالی شوند؛ به طوری که عملاً، آخوند بهائی به شمار می‌آیند. [ر.ک: گنجینه حدود و احکام، ص 249]
بنابراین، بهائیت به عنوان نماد بارز تقلید کُور، نمی‌تواند دلیل عدم نیاز به قشر روحانی در بهائیت را تحری حقیقت معرفی کند؛ چرا که نه تحری حقیقتی در بهائیت وجود دارد و نه این فرقه از وجود آخوند بهائی تُهی است.

پی‌نوشت:
حسینعلی نوری، کلمات مکنونه فارسی، برگرفته از سایت کتابخانه‌ی مراجع بهائی، نسخه‌ی پی‌دی‌اف، ص 11.
مهناز رئوفی، سایه شوم، تهران: انتشارات کیهان، 1385، ص 49.
عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 249.