پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از کانال‌های تبلیغی تشکیلات بهائیت، در پاسخ به علّت حرمت نماز جماعت در این فرقه مدعی می‌شود: «يکی از علل نسخ شدن حکم نماز جماعت اين است که هيچ انسانی محل اقتداء مؤمنين در نماز نگردد و هر کسی در تنهائی خويش با نهايت توجه و آرامش بسوی خداوند نيايش کند... علّت ديگر اين‌که در پيشگاه خداوند، همه برابر باشند و پيش نماز و صاحب امتيازی تعيين نگردد».[کانال تلگرامی بهائی]
اما جالب است بدانیم گفتار و رفتار پیشوایان بهائی در خصوص نماز جماعت، پرده از تناقض‌های لاینحلی در این فرقه برمی‌دارد. چرا که آنان در گفتار حکم به تحریم نماز جماعت صادر کرده و در عمل، از برپادارندگان آن بوده‌اند!
همچنان که در حالات عبدالبهاء می‌خوانیم که وی، در طول حیات خود به حضور در نماز جماعت مسلمانان التزام داشته است.[ر.ک: قرن بدیع، ج 3، ص 318] بالاتر از آن حتی جناب عبدالبهاء، با مسلمان جا زدن خود، به عنوان امام جماعت مسلمانان نیز حاضر می‌شد: «دانست که حضرت غصن اعظم، یعنی عبدالبهاء، برای امامت صلوة حاضر شده و عدّه‌ای از اصحاب به آن حضرت اقتدا می‌کنند...».[ر.ک: رحیق مختوم، ج 2، ص 171]
حال سؤال اینست که اگر نماز جماعت در بهائیت منسوخ شمرده شده و (از نظر شما) دارای این مقدار از اشکال است؛ پس چرا پیشوای شما نسبت به ادای آن (حتی به عنوان امام جماعت)، اهتمام می‌ورزید؟!

پی‌نوشت:
شوقی افندی، قرن بدیع، کانادا (انتاریو): مؤسسه معارف بهائی، ترجمه نصرالله مودت، 149 بدیع، ج 3، ص 318.
عبدالحمید اشراق خاوری، رحیق مختوم، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 131 بدیع، ج 2، ص 171.