پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ روحانی‌نمایی به نام معصومی تهرانی، که از حامیان جدی بهائیت به شمار می‌آید، در نامه‌ی اخیر خود خطاب به آیت‌الله محقق داماد، با «دین» برشمردن بهائیت، خواستار احقاق حقوق اقلیت‌های دینی و به رسمیت شناخته شدن بهائیت در ایران شد.[به نقل کانال‌های تلگرامی بهائیت] اینک خطاب به این روحانی‌نمای شیعی، تنها به ذکر دو پاسخ بسنده می‌کنیم.
اولاً بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: «ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی تنها اقلیت‌های دینی شناخته می‌شوند که در حدود قانون، در انجام مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعلیمات دینی بر طبق آئین خود عمل می‌کنند».[قانون اساسی، ص 34] بنابراین ادعای شما در خصوص برخورد تبعیض آمیز با پیروان سایر «ادیان» بی‌دلیل و صرفاً جهت لجن‌پاکنی است. ثانیاً فرقه‌ی بهائیت با داشتن ریشه‌ای غیرالهی و ماهیتی استعماری، جزء ادیان الهی به شمار نیامده و آزادی عمل آن، چیزی جز خیانت به ایران و اسلام نیست.[ر.ک: ماهنامه‌ی زمانه، ص 18]
در پایان خطاب به این روحانی‌نمای شیعه می‌گوییم: به رسمیت شناختن و پذیرش فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت به عنوان دینی الهی، مساوی با پذیرش نسخ اسلام است. حال شما که همواره بهائیت را به عنوان دینی الهی برمی‌شماری، پس چرا به عنوان یک اندیشمند آزاد به آن ایمان نمی‌آوری؟!

پی‌نوشت:
جهانگیر منصور، قانون اساسی، تهران: نشر دوران، 1393 ه‍.ش، ص 34.
«بهائیت؛ پیشوند با بیگانه، خصومت با ملّت»، ماهنامه‌ی زمانه، سال ششم، شماره‌ی 61، مهر 1386، ص 18.