شگفتا که سران بهائی با گذشت تنها 44 سال از انقلاب اسلامی، گمان دارند که عملکرد خائنانه آن‌ها در گذر زمان فراموش گردیده و تا جایی مردم را کم حافظه می‌پندارند که با افتخار از جلّاد خود پرده برداری می‌کنند! در واقع رحمت و محبّتی که بهائیت برای بشریت وعده می‌داد، در حکومت مشترکش با پهلوی‌ها، به وسیله شکنجه و سرکوب به نمایش نهاد!

مری مکسول همسر ولی امر بهائیت در مقدمه مقاله‌ای این پرسش را مطرح کرد که چرا با آنکه دوای دردهای عالم در دست ماست، استقبالی از آن نمی‌شود؟! اما در پاسخ به او باید گفت: این چطور دارویی است که حتی نتوانست دردهای آورندگانش را درمان کند؟! پس بهتر است چرایی بی‌میلی به بهائیت را بی‌عملی و سیره و سیرت دورو و نازیبای بهائیت جستجو کنید.

شاپور بختیار در یکی از اعترافات خود، نتیجه سیاه بیست و پنج سال حکومت فاسد و ضدملّی پهلوی (با نقش آفرینی پررنگ بهائیان) بر ایران را تشریح کرد؛ اما آیا بهائیتی که امروزه شعار آزادی سر می‌دهد و از ناعدالتی جمهوری اسلامی گلایه می‌کند، از خفقان و ناعدالتی بی‌حد و حصری که برای ایران در دوران پهلوی به ارمغان آورد هم چیزی می‌گوید؟!

عبدالبهاء، در پیامی خطاب به بهائیان سمرقند (که در اشغال روس‌ها) بود، از آنان خواست که رعایت مقتضیات حکمت را کرده و بنا بر سیاست کلّی بهائیت، از تبلیغ غیرمسلمانان خودداری کنند؛ اما چه دلیلی جز مقاومت اسلامی و غیرت شیعی در برابر استعمار بود که رسالت پیامبرنمای بهائی را هدف گذاری می‌کرد؟!

دیوید کلی از اعضای محفل بهائیت در انگلیس که از قضا بازرس ویژه سازمان ملل در عراق شد، گزارشی دروغین از وجود سلاح‌های کشتار جمعی در این کشور جعل کرد و جنگ خونینی علیه مردم عراق به راه انداخت. تشکیلات بهائیت نه تنها هیچ‌وقت به خاطر خیانت و دروغ عضو خود عذرخواهی نکرد، بلکه کشتار زنان و کودکان عراق را مقدمه حصول صلح جهانی معرفی کرد!

تشکیلات بهائیت مدعیست تعدادی بهائی در دوران جنگ تحمیلی بر ایران کشته شده‌اند اما دولت ایران آنان را بخاطر عقایدشان شهید حساب نکرده است. این در حالیست که در یک نمونه از اعتراف رسانه‌های بهائیت، رئیس جمهور وقت، شخصاً حکم شهادت یک بهائی را امضاء کرد. بعلاوه آنکه تشکیلات بهائیت خود، از شهید حساب کردن مدافعین بهائی ایران، امتناع کرده است!