شگفتا که سران بهائی با گذشت تنها 44 سال از انقلاب اسلامی، گمان دارند که عملکرد خائنانه آن‌ها در گذر زمان فراموش گردیده و تا جایی مردم را کم حافظه می‌پندارند که با افتخار از جلّاد خود پرده برداری می‌کنند! در واقع رحمت و محبّتی که بهائیت برای بشریت وعده می‌داد، در حکومت مشترکش با پهلوی‌ها، به وسیله شکنجه و سرکوب به نمایش نهاد!

تشکیلات بهائیت در دوره پهلوی، با تصدی بسیاری از مناصب کشور، شبکه گسترده‌ای از فساد اقتصادی و رانت‌خواری را به راه انداخت. هژبر یزدانی با همکاری عالی‌ترین مقام‌های کشور، اموال هنگفتی را به نفع سازمان بهائیت بهم زد. ضربه انقلاب اسلامی بر پیکره سازمان بهائیت تا جایی بر آن فشار آورد که بیت العدل اسرائیل، انقلاب اسلامی ایران را جدی‌ترین بحران حیات خود دانست.

عبدالبهاء، در پیامی خطاب به بهائیان سمرقند (که در اشغال روس‌ها) بود، از آنان خواست که رعایت مقتضیات حکمت را کرده و بنا بر سیاست کلّی بهائیت، از تبلیغ غیرمسلمانان خودداری کنند؛ اما چه دلیلی جز مقاومت اسلامی و غیرت شیعی در برابر استعمار بود که رسالت پیامبرنمای بهائی را هدف گذاری می‌کرد؟!

دیوید کلی از اعضای محفل بهائیت در انگلیس که از قضا بازرس ویژه سازمان ملل در عراق شد، گزارشی دروغین از وجود سلاح‌های کشتار جمعی در این کشور جعل کرد و جنگ خونینی علیه مردم عراق به راه انداخت. تشکیلات بهائیت نه تنها هیچ‌وقت به خاطر خیانت و دروغ عضو خود عذرخواهی نکرد، بلکه کشتار زنان و کودکان عراق را مقدمه حصول صلح جهانی معرفی کرد!

تشکیلات بهائیت مدعیست تعدادی بهائی در دوران جنگ تحمیلی بر ایران کشته شده‌اند اما دولت ایران آنان را بخاطر عقایدشان شهید حساب نکرده است. این در حالیست که در یک نمونه از اعتراف رسانه‌های بهائیت، رئیس جمهور وقت، شخصاً حکم شهادت یک بهائی را امضاء کرد. بعلاوه آنکه تشکیلات بهائیت خود، از شهید حساب کردن مدافعین بهائی ایران، امتناع کرده است!

تشکیلات بهائیت تلاش دارد تا با تهمت و نفرت، به فاصله‌اندازی میان مردم و حاکمیت بپردازد و در عوض خود را همسو با مردم ایران جلوه دهد؛ اما با نگاهی به سیره عملی و اعتقادی بهائیت، درمی‌یابیم که این رویکرد، بر خلاف چهره اصلی و باور بهائیت است؛ زیرا بهائیت دشمنی خود با مردم ایران را ثابت کرده، وحدت را تنها با بهائیان مجاز دانسته و آزادی خواهی را حیوانی می‌داند!