اشراق خاوری به نقل لوحی پرداخته که حسینعلی بهاء در آن، خبر از وعده‌ی نزول قواعد ادبی جدید مطابق با غلط‌های خود داده، اما کثرت اشتغال او، مانع از انزال آن شده است. لذا بهائیان را موظف نمود تا غلط‌های او را اصلاح کنند. اما آیا منظور بهاء از نازل نشدن وحی به دلیل اشتغالات، چیزی جز بافتن‌های جدید بوده که فرصت آن را پیدا نکرده است؟!

عبدالبهاء ادعا می‌کند که پدرش حسینعلی بهاء، با آن‌که معلّمی نداشته، فصاحت و بلاغتش چنان محیّرالعقول بوده که تمامی فصحا و بلغای عرب را به اعتراف وا داشته است! این ادعا در حالیست که یکی از ایرادات اساسی به آثار مدعی پیامبری بهائیت، اشکالات ادبی و محتوایی وارد به آن‌هاست؛ تا جایی که بهائیان را به اصلاح آثار شبه وحیانی او مجبور ساخت!

با این‌که قوم عاد و ثمود با صاعقه و تندباد هلاک شدند، ولی علی‌محمد باب هلاکت آن‌ها را در خلیج ذکر نموده است. جالب آن‌که که مبلغین بابی و بهائی و حتی پیامبرخوانده‌ی بهائی نیز اظهار نظر باب را نقض کرده‌اند. اما آیا همین رسوایی برای اثبات دروغین بودن مدعیان بابیت و بهائیت کافی نیست؟! وگرنه چگونه ممکن است پیامبران الهی همدیگر را نقض نمایند؟!

علی‌محمد باب در آثار مختلفش به برخی ویژگی‌های موعود خود پرداخته که از جمله‌ی آن، سال ظهور، مکان ظهور، لقب و... می‌باشد. ما از طریق تطبیق این ویژگی‌ها با مدعی پیامبری بهائیت، به کذب او پی خواهیم برد. بنابراین فرقه‌ی بهائیت، حتی بر اساس مبنای بابیتی که خود را موعود آن می‌دانست نیز از مشروعیت برخوردار نیست.

علی‌محمد باب در کنار ادعای اعجاز سیاه‌مشق‌هایش، در آثار مختلفش بر نکته‌ی دیگری تصریح دارد و آن فطری بودن آیاتش است. این در حالیست که آثار تقلیدی و یا ساختگی و پُر از غلط جناب باب، نمی‌تواند به عنوان تنها دلیل حقانیت او مطرح شود در حالی که خود اعتراف دارد تقلید یا سرقت، هیچ فضیلتی برای آورنده‌ی آن به ارمغان نمی‌آورد.

مبلّغان بهائی در رد سندیت توبه‌نامه‌ی مذکور در کتاب کشف الغطاء، مدعی می‌شوند که چون این کتاب در رد کتاب نقطه الکاف نوشته شده، پس ابوالفضل گلپایگانی در مقام رد توبه‌ی باب بوده است! این در حالیست که با مراجعه کتاب کشف الغطاء درمی‌یابیم که گلپایگانی نه تنها صحت توبه‌ی باب را پذیرفته، بلکه به مقایسه‌ی استقامت او با بهاء نیز پرداخته است؟!