مبلّغان بهائی در توضیح اصل صلح در این فرقه، مدعی شدند که هيچ بنايی با جنگ پایدار نمانده و برای تحقق صلح، نمی‌توان جنگ به راه انداخت. این ادعا در حالیست که عملکرد پیامبرخوانده‌ی بهائیان در عراق، حکایت از کشتار و سرکوب مخالفین دارد. حال اگر نمی‌توان برای صلح جنگ به راه انداخت، پس جنایات پیامبرخوانده‌ی شما، چگونه قابل توجیه است؟!

یکی از نکاتی که در نامه‌ی سال 1387 تشکیلات بهائیت به دادستانی کشور به چشم می‌خورد، ادعای شیعه‌دوستی بهائیان است. ادعایی که پیشوایان بهائی در گفته‌های خود، با خطاب کردن شیعیان به القابی نظیر: پست‌ترین حزب و امّت، مشرک، جاهل و متوحش، خلاف آن را ثابت کرده‌اند. این‌ها همه حکایت از کینه و دشمنی بهائیت با مذهب تشیع دارد نه شیعه دوستی!

مبلّغان بهائی، با استدلال به کتاب «ظهورالحق» مدعی شدند امیرکبیر پیش از شهادت، از سرکوب بابیان پشیمان شده بود. اما جالب است بدانیم که مستند این ادعا، تنها در کتُب مبلّغان بهائی ذکر شده که بطلان آن واضح است. بعلاوه آن‌که کدام عقلی خواهد پذیرفت که میهن‌پرستی چون امیرکبیر، از سرکوب عوامل نابودی کشور و قتل خود، پشیمان گردد؟!

علی‌محمد شیرازی یکی از مدعیان دروغین مهدویت است که در سال 1260 ق، به تدریج ادعاهایی نظیر بابیت، مهدویت، نبوّت و الوهیت را برای خود قائل شد. تغییر ادعاهای شش‌گانه‌ی وی، به دو مرتبه توبه‌نامه‌ی او در شیراز و تبریز انجامید. سرانجام، این مدعی دروغین مهدویت، برای خواباندن شورش‌هایی که به نام وی در کشور صورت می‌گرفت، اعدام شد.

هرچند که منابع بهائی سعی بر آن دارند تا اعدام علی‌محمد شیرازی را حاصل استقامت وی در طرح ادعاهایش معرفی کنند، اما حقیقت آنست که اعدام او، تنها حاصل شورش‌های طرفدارانش بوده است. چرا که پس از شکست باب در مناظره با علمای تبریز، وی اقدام به توبه کرد، اما علما بخاطر شبهه‌ی خبط دِماغ، از اعدام وی صرف‌نظر کردند.

در یکی از مقالاتی که در شبکه‌های بهائی به انتشار درآمد، سعی بر آن شد تا تمامی توبه‌نامه‌های منسوب به علی‌محمد شیرازی، جعلی و ساختگی جلوه داده شوند. اما حقیقت آنست که دست کم، سه تن از مبلّغان برجسته‌ی بهائی، به نام اشراق خاوری، ابوالفضل گلپایگانی و فاضل مازندرانی، شرح توبه‌نامه‌های علی‌محمد شیرازی را به تفصیل در کتب خود ذکر کرده‌اند.