امروز بیشتر زرتشتیان جهان در هندوستان زندگی می‌کنند. زرتشتیان بر اساس کتاب «قصه سنجان» مدعی هستند که ظلم و ستم عرب‌ها و «ایرانیانِ مسلمان شده» سبب شد که جمع زیادی از زرتشتیان ایران به هندوستان مهاجرت کنند. اما شواهد نشان می‌دهد که این داستان‌پردازی‌ها و ماجرای مهاجرت، دروغ و ساختگی است.

دکتر تورج دریایی (استاد دانشگاه و مدیر مرکز مطالعات ایرانی دانشگاه کالیفرنیا) از اساتید نامدار تاریخ ایران، می‌نویسد که طبق اسناد تاریخیِ زرتشتی، استعمال ماده مخدرِ بنگ (حشیش) در دین زرتشتی کردار نیک شمرده می‌شد.

آرامی‌ها گروهی از مردمان سامی و هم‌تبار عرب‌ها بودند. آنان به دلیل برتری فرهنگی و علمی، شدیداً بر هخامنشیان، ساسانیان و زرتشتیان تاثیر گذاشته بودند. چنانکه زرتشتیان عصر ساسانیان، در کتیبه‌های خود از واژگان آرامی-عربی استفاده می‌کردند.

شریعت زرتشتی: برده‌ای که کار نکند، مانند گاوِ تنبل است. آنقدر باید او را کتک زد تا فرمانبرداری کند. اگر باز هم اطاعت نکرد، مرگ ارزان شده و می‌توان او را به قتل رساند. (به راستی این منطق برای چه کسی پذیرفتنی است؟)

معراج نبیّ اعظم ربطی به داستان ارداویراف ندارد. اولاً ماجرای معراج در قرآن بیان شده و ساخته مسلمانان نیست که بگوییم از ارداویرافنامه کپی کرده‌اند. ثانیاً اردوایراف اصلاً به معراج نرفت بلکه پس از مصرف بنگ، به خوابی عمیق فرو رفت، ثالثاً بسیاری از تعالیمی که در ارداویراف‌نامه آمده دقیقاً خلاف تعالیم اسلام است. مانند ازدواج با خواهر، مصرف بنگ و...

در سال 258 میلادی، ارتش شاهپور یکم (پادشاه زرتشتی ساسانی) به سوریه حمله کرد. چند شهر را ویران و در نهایت سوریه را به قلمرو ایران افزود. این فتح در زمان رخ داد که بسیاری از مردم ایران در فقر به سر می‌بردند.