تاریخ
وهابیت همواره شعار پیروی از سنت رسول اکرم (ص) را سر می دهند و معتقدند که تنها مسلمانان واقعی پیروان وهابیتند . ایشان دیگر مسلمانان را مشرک یا غیر مسلمان معرفی می کنند حال آن که با مراجعه به کتب تاریخی و فقهی ایشان ثابت می شود که حقا و انصافا یکی از شاخصه های مهم این فرقه ، مخالفت با سنت های پیامبر اکرم است.
هنگامی که سپاهیان آل سعود در ذی القعده سال 1216 به شهر کربلاء وارد شدند، دیوارها را تخریب کردند، به زن و مرد حمله بردند و نزدیک به دو هزار نفر مرد را به قتل رساندند، و هر فردی را که در خانه و بازار یافتند، کشتند. سپس به مقبره امام حسین (علیه السلام) تجاوز کرده و آن را تخریب کردند، و هر چیز قیمتی را به تاراج بردند.
وهابیت گریه بر امام حسین علیه السلام نوعی بدعت در دین و حرام می دانند در حالی که در گزارشهای زیادی از فریقین اشاره به گریه پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم بر سید الشهدا حتی قبل از شهادت امام حسین علیه السلام شده است.
از شبهات مطرح شده علیه شیعه این است که حضرت فاطمه زهرا (علیهاالسّلام) نزد ابوبکر رفته و تقاضای ارث پدر خود را کردند که پاسخ این است که طبق روایات، پیامبر اکرم فدک را طبق دستور الهی، در زمان حیاتشان، به فاطمه و فرزندان ایشان بخشیدند.
این شبهه را علیه شیعه تکرار می‌کنند که شیعه مذهب ساختگی است و به دست عبدالله بن سبأ ساخته شده است؛ پاسخ این است که ریشه این تفکر وهابیت است چرا که وهابیون در کتاب‌هایشان می‌گویند منشأ امامت عبدالله بن سبأ است، و در نتیجه بنیان گذار مکتب تشیع را عبدالله بن سبأ معرفی می کنند.
چرا حضرت زهرا (علیها السّلام) وصیت نموده تا شبانه دفن شود؟ با توجّه به مدارک موجود و اعترافات بزرگان اهل‌سنّت، دلیل دفن شبانه آن حضرت، وصیت آن حضرت بود که نمی‌خواست افرادی که به خاندان رسالت، ستم روا داشته‌اند، بر جنازه‌اش نماز بخوانند. و این بهترین سند مظلومیت آن حضرت...
مبلغان وهابیت به دنبال مخفی کردن گروه وهابیت در لوای برادران اهل‌سنت بوده تا از این طریق بر افکار اهل‌سنت تاثیر‌گذارتر باشند. از این‌روی گاهی ریشه وجود فرقه‌ای با نام وهابیت را به چالش می‌کشانند و این در حالی است که در طول تاریخ پیوسته اهل‌سنت ضمن خبر از موجودیت این گروه، از آن برائت جسته‌اند.
عمر بن خطاب حضرت علی (علیه السلام) را شایسته خلافت بر مسلمانان دانسته و انتخاب ایشان برای حضور در شورا به این معنا بود که ایشان هم شایسته خلافت است؛ این استدلال احمد بن حنبل در مقابل وزیره بن محمد حمصی بود که بیش از سه خلیفه اول را نمی‌پذیرفت.
احمد بن حنبل داشت : «... اصحاب پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) خلافت آن حضرت (علی علیه السلام) را پذیرفته و به آن راضی بودند. پشت سر آن حضرت نماز می‌خواندند و در رکاب ایشان می‌جنگیدند. با آن حضرت اعمال حج به جا می‌آوردند و ایشان را امیرالمومنین خطاب می‌کردند. ما نیز از اصحاب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) تبعیت می‌کنیم.
از جمله کسانی که به حمایت و بلکه ترویج نظریه تثلیث پرداخته بی‌شک ابن‌تیمیه بزرگ‌ترین نظریه پرداز قرن هفتم وهابیت است.
قضات و مجتهدین سلفی به پیروی از بنی‌امیه صلوات بر امیرالمومنین (علیه‌السلام) را تحمل نمی‌کنند و هنگامیکه قاضی نورالله شوشتری عبارت «علیه الصلاة و السلام» را در حق حضرت علی (علیه‌السلام) می‌گوید، وی را تقبیح می‌کنند و با نوشتن طوماری فرمان قتل او را صادر می‌کنند.
محمد بن عبدالوهاب پس از گذشت قرن‌ها و به تبعیت از معاویه و با کراهت داشتن از ذکر صلوات و درود بر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر بالای مناره‌ها، موذن پیر نابینایی را به جرم صلوات فرستادن بر آن رسول گرامی به قتل رساند.
از زمان ورود محمد بن عبدالوهاب به درعیه در سال 1157 هجری قمری و منعقد شدن پیمان همکاری بین وی و محمد بن سعود، حکومت وهابی- سعودی پی‌ریزی شد.
چندعامل در گسترش وهابیت موثر بود؛ از جمله اینکه: محمد بن عبدالوهاب منطقه‌ای را برای دعوت خود انتخاب کرد که علمای زیادی در آن منطقه وجود نداشتند و مردم به خاطر عدم حضور عالمان از مبادی اسلامی به دور بودند و قابلیت پذیرش باطل در آنان به سهولت فراهم بود.