اعتقادات
ابنتیمیه حکایتی در مورد مریضی متوکل، و پاسخ فتوایی توسط امام هادی(ع) را نقل کرده و آماج ایرادهای خود میکند، که تمام اشکال‌هایش بی‌جا بوده و نشان می‌دهد که تعصبش باعث شده که با مطرح کردن احتمالات مختلف، برتری و فضیلت امام هادی(ع) را منکر شود.
باورهای شیعیان، افزون بر اثبات از کلمات اهل‌بیت (علیهم‌السلام) از کتب بزرگان وهابیت نیز قابل اثبات است؛ به عنوان مثال مساله توسل، از جمله مسائلی است که وهابیت بر عدم جواز آن پافشاری میکند و این در حالی است که ابنتیمیه بر مشروعیت آن تصریح کرده است.
بعد از مرگ، پرونده اعمال انسان بسته و دیگر خودش نمی‌تواند عملی را انجام دهد؛ اما در مقابل، بازماندگان می‌توانند برای او اعمال خیری را انجام داده و ثوابش را هدیه کنند، از جمله اینکه برای میت تلاوت قرآن داشته باشند و این مساله‌ای شرعی و مورد پذیرش همه مسلمانان است.
خداوند همه انسان‌ها را مساوی خلق کرده و هیچ انسانی بر غیر برتری ندارد و تنها معیار، برتری تقوا و دوری از گناه است؛ از این‌رو هرچه انسان تقوای بیشتری داشته باشد، محبوبیتش نزد خداوند بیشتر خواهد بود، و این چیزی است که ابن تیمیه حرانی از آن غافل بوده و بنا بر تعصبات کورکورانه و جاهلانه، بحث برتری عرب بر عجم را مطرح میکند.
وهابی‌ها خود را مدافع رسول الله (صلیاللهعلیهوآله) و خانوده ایشان می‌دانند و مدام به شیعیان تهمت می‌زنند که شما به همسران پیامبر اهانت می‌کنید؛ اما وقتی به نوشته‌های خودشان مراجعه می‌شود، بدترین حرف‌ها را به همسران پیامبر نسبت می‌دهند و مدعی دفاع از ایشان هم هستند!!!
ابنتیمیه امور مورد استغاثه را به دو قسم: «اموری که غیرالله نیز می‌توانند آن را انجام بدهند» و «اموری که غیر الله، توانِ انجام آن را ندارند» تقسیم کرده است؛ ولی در واقع، نوع سومی نیز هست که آن را «کرامات اولیاء الهی» می‌نامند و استغاثه در این امور هیچ منعی ندارد، چون خدا، قدرت انجام آن را به اولیاء خودش داده است.
معاویه با جنگی که با امیرالمومنین (علیه‌السلام) داشت، رستگار نخواهد شد؛ چون بر امام زمان خود خارج شده و با فردی پیکار کرده که بغض او نفاق است و اذیت کردن او، سبب لعن و خلود در آتش است؛ معاویه به جنگ با ایشان اکتفا نمی‌کند، بلکه ایشان را سب میکند، پس به هیچ عنوان رستگار نخواهد شد.
کثرت فضائل حضرت علی(علیه السلام) به اندازه‌ایی است که عالمانی همچون سیوطی و ابن‌حجر به آن اعتراف کرده‌اند. سیوطی در کتابش کلامی از احمد بن حنبل در این مورد نقل میکند که حائز اهمیت است. او گفته است: «برای هیچ یک از صحابه پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به اندازه حضرت علی(علیه السلام) نقل فضیلت نشده است.
یکی از گرایش‌های فکری سلفیه، مکتب دیوبندیه در شبه قاره هند است که پیرو افکار شاه ولی الله دهلوی است. با اینکه مکتب دیوبندیه در بیشتر اعتقادات شبیه به سلفیه وهابی است، اما بر خلاف وهابیت جشن میلاد برای پیامبر را جایز می‌داند. سهارنپوری در این باره می‌گوید: هیچکس مخالف ذکر و جشن تولد پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) نیست.
سلف و صحابه در حال حیات و ممات به پیامبر (ص) متوسل می‌شدند و مشکلاتشان را با توسل به حضرت حل می‌کردند. چنانچه مردی که غده‌ای در شکمش بود، بعد از رحلت پیامبر (ص) به حضرت متوسل شد، و خوب شد. او گفت: بارالها به حق پیامبرت، به من رحم کن و این بیماری را از من بر طرف کن. وقتی دعا و توسل او پایان یافت، دیگر اثری از آن غده نبود.
اکثر مفسران، محدثان، مورخان و اهل سنت معتقدند که بعضی از آیات سوره انسان در شأن اهل بیت رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، یعنی امام على، فاطمه، حسن و حسین (علیهما السلام) نازل شده است. و زمان نزول آن در ماه ذیحجه پس از ادای نذری بود که امام علی (علیه السلام ) و حضرت زهرا (سلام الله علیها) برای شفای حسنین(علیهما السلام) کرده بودند.
امام راحل (ره) در جهت تحکم و تحقق وحدت اسلامی از پتانسیل‌ها و فاکتورهایی همچون تعیین روزی برای حمایت از مسلمانان فلسطین، مناسک حج، برائت از مشرکین و ... برای ایجاد همبستگی اسلامی بهره جست.
بر پژوهشگران روشن است که ابن تیمیه بارها مقام پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را تا حد انسان‌های معمولی تنزل داده است. اکنون نیز به یکی دیگر از نظریات موهن وی درباره‌ی پیامبر مکرم اسلام اشاره می‌رود. اینکه پیامبران پس از بعثت معصومند بر کسی پوشیده نیست و همه‌ی فرق مسلمین بر این مساله اتفاق نظر دارند. اما قبل از بعثت در این قضیه بین فرق...
ابن تیمیه گفته چیزی از علوم نزد شیعه نیست؛ می‌توان وی را به کتاب‌های الذریعه و تأسیس الشیعه رهنمون کرد. ابن تیمیه گفته شیعیان دور از علم حدیثند؛ باید به او گفت که شیعیان به حدی به سند آگاهی داشته و به آن اهمیت می‌دادند، که احمد بن محمد بن عیسى اشعرى، رئیس شهر قم و از راویان بزرگ شیعه، احمد بن محمد بن خالد برقی، راوی حدیث شیعه را به جهت نقل روایات مرسل و روایاتى از ضعفا از شهر قم بیرون کرد.