پيش از آنكه در اين باب به بحث و تحقيق پردازيم، عقيده ي پيروان آئين بهاء را، از گفتار ميرزا ابوالفضل گلپايگاني، كه عالم تحرير بهائيان شمرده مي شود، نقل مي كنيم. او چنين نوشته است:
«... اهل بهاء را عقيدت اين است كه: هنگام ظهور باب و بهاء، سماوات اديان مختلفه منطوي گردد و جهان آرايش نو گيرد و عظام رمينه[استخوانهاي پوسيده] دين، نشأت جديده و حيات بديعه پذيرد و معني اين آيه از قرآن كه گويد «و تري الارض غير الارض»، يعني در قيامت مي بيني كه روي زمين ديگرگونه گردد، آشكار گردد و حقيقت «و اشرقت الارض بنور ربها»، هويدا گردد، و تفسير آيه ي: «و الامر يومئذ لله...» ظاهر آيد... و در قرآن «يوم الله، يوم الجزاء، يوم الحسرة، يوم التلاق، قيامت و ساعت و امثال آنها» مقصود كلي، در اخبار و احاديث از قيام و قيامت، فرارسيدن دو روز عظيم و دو ظهور كريم، يعني: ظهور باب و بهاء است.» [1] .
بدين سان، بهائيان، مقصود از مفهوم قيام قيامت و اخبار و آياتي كه در آنها به برپا شدن قيامت و رفتن مردم به دوزخ و بهشت اشارت شده، اشارت به قيام باب و بهاء شمرده اند [2] - روز قيامت يعني: روز قيام باب و بهاء و اهل بهشت يعني: كساني كه به دين باب و بهاء وارد شوند و اهل دوزخ هم يعني، مردماني كه در اين قيامت، منكر دين باب و بهاء شوند.
بهائيان، در اين عقيده ي ويژه ي خود، با همه ي ادياني كه قيامت را روز پايان جهان پنداشته اند، مخالفت كرده اند، تنها در اين پندار خود، با اسماعيليان نزاري نزديك شده اند، بلكه مي توان گفت كه: بهائيان اين عقيده ي خود را در توجيه مفهوم قيامت، از اسماعيليان قديم در قلعه ي الموت اقتباس كرده اند.
پاورقي:---------------------------------------------------------
[1] الفرايد، ص 9.
[2] روحي روشني: خاتميت، چاپ موسسه مطبوعاتي امري، ص - 37.