بالاتر گفتيم كه عبدالبهاء با كوشش هاي پي گير خود نظم و ساماني به مسلك بهاء بخشيد و بيشتر اشتباهات و نواقص آن آئين را اصلاح كرد، بعضي عقايد و احكام بهاءالله را تفسير و تبيين كرد و بدين مناسبت لقب «مبيين دين بهاءالله» گرفت. او، احترام و ارج بسياري به مقام پدرش قايل مي شد و از اين رو، او را هميشه در نوشته هايش به عنوانهاي: «جمال مبارك» و «مظهر تجلي خدا» خوانده و اطاعت او را بر همه ي ملل و نحل واجب دانسته است.
بيشتر خدمت عبدالبهاء به بهاءالله و آئين او، به وسيله ي كتابها و نوشته هاي اوست، كه در آنها كوشيده از راه قلم فرسائي عقايد و احكام بهاء را مدلل و مبرهن كند، از اين رو، او داراي كتابها و نوشته هاي بسياري بوده و الواح بسياري از او بجاي مانده كه مهمترين آنها، از اين قرار است:
1 - كتاب مفاوضات است، كه كتابي است علمي و فلسفي كه اصول عقايد و روش استدلال بهائيان را درباره ي نبوت و عظمت پيامبران و باب و بهاء، با موازين فلسفي و كلامي بيان كرده است، پس از كتاب الفرايد ميرزا ابوالفضل گلپايگاني، مفاوضات مهمترين كتابهاي بهائيان است.
2 - كتاب «مقاله ي شخصي سياح در قضيه ي باب» است كه آن را به طور اختصار «مقاله ي سياح» خوانند عبدالبهاء اين كتاب را درباره ي تاريخ باب و بهاء به شيوه ي دلخواه بهائيان نوشته است و در آن كوشيده است، كه بهاءالله را مهمتر و بزرگتر از باب جلوه دهد و باب را، مژده دهنده ي بهاءالله نماياند - نسبت او را به بهاءالله
مانند نسبت حضرت يحيي به حضرت عيسي شمرده است و صبح ازل را هم، چنانكه بالاتر ذكر شد، وسيله اي براي حفظ بهاءالله و پيشرفت آئين او دانسته است.
به جز اين كتابها، رساله ها و نامه هاي پراكنده ي بسياري نوشته است كه آنها را به نام «لوحهاي عبدالبها» خوانده اند، كه اين قسمت را براي نمونه از آن لوحها نقل مي كنيم:
«هو الا بهي - جناب صبحي، چون صبح روشن باش و مانند چمن از رشحات سحاب عنايت پرطراوت، در كمال شوق و شعف سفرنما و در نهايت سرور و طرب بر دريا مرور نما و پيام آسماني را برسان و زبان به تبليغ بگشا و به نطق بليغ بيان حجت و برهان كن از جهان و جهانيان منقطع باش و به بارش نيسان جانفشاني پرورش ياب، چون ابر بهاري از محبت جمال رحماني گريان شو و چون چمن از فيض ابر سبحاني خندان گردد، چون چنين كردي تائيدات ملكوت ابهي، پي درپي رسد وتوفيقات افق اعلي احاطه كند و عليك البها الابهي.» [1] .
«عبدالبها عباس»
متن اين لوح فرماني است كه عبدالبهاء براي فضل الله صبحي صادر كرده است، كه از حيفا به سوي ايران براي تبليغ مسلك بهاء رود - فضل الله مهتدي (صبحي) بهائي زاده و در اوايل زندگيش مبلغ بهائي و چند سالي دبير و منشي مخصوص عبدالبهاء بوده است، كه پس از وفات عبدالبهاء، از شوقي، جانشين عبدالبها، مي رنجد و به ايران مي آيد و رفته رفته از بهائيگري روگردان مي شود. او شرح حال خود را در كتاب «پيام پدر» نوشته است.
پاورقي:---------------------------------------------------------
[1] صبحي، پيام پدر، چاپ دوم، تهران 1344 ه، ص 174.