سيد باب، چند ماه پيش از كشته شدنش به وسيله ي يكي از يارانش به نام «ملا عبدالكريم قزويني» نامه اي به ميرزا يحيي نوشته و در آن لوح، او را جانشين و خليفه ي خود گردانيد، و اين امر را به پيروانش اعلام كرد و از آن پس، قريب به اتفاق بابيان او را وصي و جانشين باب شناختند.
ميرزا يحيي، در اين وقت جواني ميان هيجده تا بيست ساله و برادرش ميرزا حسينعلي بهاء چند سالي از او بزرگتر بود. ميرزا يحيي، علاوه بر لقب «صبح ازل» به «حضرت ثمره» هم ملقب بود و اين لقبها را، سيد باب به او داده بود.
صبح ازل پس از كشته شدن باب، كه خليفه ي رسمي باب بود، از ترس دشمنانش هميشه در پناهگاه ها به سر مي برد و امور خلافت را، به دستياري برادرش ميرزا بهاء، انجام مي داد، يعني - منشأ امور و مصدر كارها ميرزا بهاء بود، تنها او دستور صادر مي كرد.