اينك در اين بخش، از آئين بهائيگري كه از آئين بابيگري زاده شده و در حقيقت، از نظر تحول و تكامل، صورت مترقي و متكامل بابيگري مي باشد، گفتگو مي كنيم.
بهائيگري، همان بابيگري است، كه با تغيير عنوان و برخي ويژگيها در نحوه ي فلسفه و احكام و با اصلاحات بسياري در موارد اصولي و فروغي، تشريع و ابداع شده است.
بنابراين آئين بهاء، از لحاظ تاريخ و فلسفه، دنباله ي آئين باب شمرده مي شود، از اين رو بايد منشأ پيدايش و علت آنرا، در آئين باب و گفتار و نوشتار سيد باب جستجو كرد، زيرا چنانكه در پائين خواهيم گفت، پيدايش آئين بهائي، معلول پيشگوئيهاي سيد باب در مورد اينكه در آينده ي زمان كسي از ميان بابيان برخواهد خاست كه نام و عنوان او «من يظهره الله» مي باشد، كه مي آيد و به عنوان يك پيامبر بزرگ، دين تازه اي را خواهد آورد و بر همگان بايسته است، كه از او و دينش پيروي كنند.
اين فلسفه تاريخ آئين بهاء است، و اما آن آئين در بيشتر عقايد و احكام، بر آئين باب نهاده شده است. به هر منوال، گفتگوي خود را در اين بخش نيز، در دو قسمت بيان مي كنيم: