اين دو برادر، كه پس از كشته شدن سيد باب هر كدام رهبري گروهي از بابيان را عهده گرفتند، از رسولان بزرگ باب بودند. چنانكه در بخش سوم به تفصيل از آنان سخن خواهيم گفت، آنها پسران ميرزا عباس نوري بودند، كه در تهران پرورش يافتند و بهره ي بيشتري از دانش و سياست روز داشتند، وقتي دعوت باب را شنيدند، زود آن را اجابت كردند و از داعيان و مؤمنان او گشتند. ميرزا حسينعلي ملقب به «بهاءالله» داراي تحصيلاتي در علوم ديني، فلسفه، كلام، عرفان و ادبيات عربي بوده، از اين رو، پس از سيد باب از كه پيشواي بهائيان گرديد و آئين ديگري آورد و آيات ديگري نازل كرد؛ بهتر از باب از عهده ي اين امر مهم برآمد و گذشته از اين، نواقص آئين باب را هم برطرف كرد. چون بخش سوم اين كتاب به كوششهاي بهاءالله دارد، در اينجا سخن از آن كوتاه مي كنيم و همين قدر مي گوئيم كه رسولان و داعيان باب بسيار بودند، از آن كسان كه ما در اينجا به آنها اشارت كرديم و همين رسولان از جان گذشته بودند كه آئين باب را اشاعه دادند و دعوت او را به مردم رسانيدند؛ اگر همكاري و كوششهاي اين رسولان كه پيش از آن هر كدام مجتهدي متنفذ بودند، باب نمي توانست خود را به مقام امري خود رساند و از گوشه ي زندانها، دستورات خود را به گوش پيروانش برساند؛ با اين همه، بايد دو نكته ي مهم را از نظر دور نداشت: