الموقع الجامع للفرق و الاديان و المذاهب _ من الشبهات التی یوردون اتباع الوهابیه بشیعه فی موضوع التوسل باولیاء الله، هی ان زیاره قبور الاطهار حرام .
ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب موسسی فرقه الوهابیه، یحرمون زیاره قبر النبی و الائمه (علیهم السلام) و کبار الامه و الی حد ان قالوا شد الرحال حرام و من الشرک .
الجواب :
االحضور و الشهود فی حرم الرسول و الائمه الاطهار، حاله تقدیرٍ من تضحیات و جهدهم فی رشاد الامه و الولاء بهم . فی الواقع، الزائرحین زیاره قبر الرسول و الائمه، یتحالف معهم بان فی حیاته لا یختار، الا طریقهم و اسلوبهم المهتدی .
الزیاره فی رای الاسلامی لها موقف خاص و هی احد برنامج العبادی المسلمین. زیاره قبر النبی و الائمه (علیهم السلام) للمسلمین امر رایج و شائع و المسلمین حتی یتبرکون بقبور کبار دینهم. علی سبیل المثال فی الماضی، الحجاج من تربه مقبره حمزه عم النبی و سید شهداء حرب الاحد یصنعون مسبحه .
یوکد الرسول ( صلی الله علیه و آله و سلم ) علی هذه النقطه التأدبیه و یقول : « وزوروا القبور فإنّها تذکّرکم الآخرة ».[۱]
و فی کلام اخر :
« زوروا القبور فإنّ لکم فیها عبرة ».[۲]
حتی نفس الرسول ( صلی الله علیه و آله و سلم ) مرارا یقصد البقیع و کلما یدخلها، یخاطبهم کذلک :
« السّلام علیکم دار قوم مؤمنین و آتاکم ما توعدون غدا، مؤجّلون و إنّا إن شاء الله بکم لاحقون، اللّهمّ اغفر لأهل بقیع الغرقد ».[۳]
الامام الثامن ( علیه السّلام ) فی کلامه حول زیاره قبور المعصومین ( علیهم السّلام ) یقول :« إنّ لکلّ عهدا فی عنق أولیائه و شیعته، و إنّ من تمام الوفاء بالعهد زیارة قبورهم ».[۴]
کذلک الشهود علی تربه الشهدا فی طریق الحق ، اضافه علی آثار التأدیبیه و النفسیه، نوع میثاقٍ معهم. الذی الزائر یعلن بحضوره بان محافظ علی عهدهم و اهدافهم المقدسه .
بنابراین شخص زائر در واقع هنگام زیارت قبر پیامبر و امامان ( علیه السّلام ) با آنها پیمان می‌بندد که در زندگی، جز راه و رسم آنان، روشی را تعقیب نکند و این عمل شرک نمی‌باشد.
و علی ذلک ان زائر القبور، فی الواقع حین زیاره قبر الانبیاء و الائمه (علیهم السلام) یعاهد و یتحالف معهم بان فی حیاته لا یختار، الا طریقهم و اسلوبهم و هذا العمل لیس بشرک و حرام .

المصادر :
[۱]. سنن ابن ماجه: ۱ / ۵۰۰.
[۲]. کنز العمال: ۱۵ / ۶۴۷.
[۳]. صحیح المسلم: ۳ / ۶۳.
[۴]. وسائل الشیعه: ۱۰ / ۳۴۶.
[۵]. کتاب الدلیل الواقع سماحه الشیخ آیت الله شیخ جعفر السبحانی، ص ۱۸۶ ـ ۱۸۹.